Νομίζω ότι
ήταν αρκετά κατατοπιστική τόσο η τοποθέτηση του κ.Βατικιώτη όσο και το
ντοκιμαντέρ που πολύ εύστοχα ανέδειξαν τη στρατηγική και μεθοδευμένη στόχευση
των οικονομικών συμφερόντων να εμπλακούν και να αναλάβουν τελικά το σύνολο της
διαχείρισης των απορριμμάτων.
Εγώ θα
αναφερθώ στο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον που έχει ήδη
διαμορφωθεί και πάνω στο όποιο εξελίσσονται όσα είδαμε στο ντοκιμαντέρ.
Οι
εργαζόμενοι, ο ελληνικός λαός είμαστε αντιμέτωποι με ένα οικονομικό, κοινωνικό
ταξικό πόλεμο που βρίσκεται σε εξέλιξη. Ιδιαίτερα τα τελευταία τρία χρόνια με
την είσοδο της χώρας μας στο Δ.Ν.Τ., τον ερχομό της τρόικας και την πρόσδεση της Ελλάδας στην πολιτική της
Ε.ΕΝΩΣΗΣ έχουν επιβληθεί ριζικές ανατροπές που έχουν γυρίσει τη ζωή των
εργαζομένων δεκαετίες πίσω. Μια σειρά εργασιακά συνταξιοδοτικά, μισθολογικά
δικαιώματα έχουν ανατραπεί και έχουν υποστεί οριζόντιες και μεγάλες μειώσεις. Την
ίδια στιγμή καταρρέουν δημόσια υγεία, πρόνοια, παιδεία καταργούνται δημόσιες
και δημοτικές υπηρεσίες, ενώ μέχρι σήμερα στη χώρα μας οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία
τρεισήμισι έως τέσσερις χιλιάδες συνάνθρωποί μας. Τείνουμε να γίνουμε μια κοινωνία της κατάθλιψης και των ψυχότροπων
φαρμάκων.
Η ανεργία έχει
γίνει ο μεγάλος εφιάλτης για κάθε εργατική οικογένεια, ΚΑΙ ταυτόχρονα
αξιοποιείται η ανεργία για την ακόμη μεγαλύτερη συμπίεση των μισθολογικών και
εργασιακών δικαιωμάτων. Κράτος και εργοδότες μικροί και μεγάλοι αξιοποιούν την
οικονομική κρίση για ακόμη μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων, με τη μαύρη
ανασφάλιστη εργασία να ξεπερνά το 32%. Το μεγαλύτερο θύμα αυτή της βάρβαρης
καπιταλιστικής μνημονικής πολιτικής είναι οι νέοι άνθρωποι, τα παιδιάς μας. Η εργαζομένη
οικογένεια αιμορραγεί οικονομικά να τα σπουδάσει, κάνουμε όνειρα για να ζήσουν
τα παιδιά μας καλύτερα από εμάς, σήμερα βλέπουμε να συντελείται το αντίθετο. Οι
νέοι αναζητούν διέξοδο σε ξένες χώρες. Εάν τη δεκαετία του ‘50 , του ‘60 και
του ‘70 έφευγαν οι Έλληνες από τις πόλεις και από την ύπαιθρο για τις φάμπρικες
της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές καθώς η αστική τάξη των χωρών αυτών είχε
ανάγκη από ανειδίκευτα εργατικά χέρια, σήμερα αναγκάζονται και φεύγουν στο
εξωτερικό κυρίως τα πιο μορφωμένα μυαλά, για να αξιοποιηθούν από τις χώρες
αυτές για να αναπτύξουν τις οικονομίες τους και την κερδοφορία των επιχειρήσεων.