Δεκάδες κρούσματα σε δομή ανηλίκων στον Βύρωνα

Δεκάδες κρούσματα σε δομή ανηλίκων στον Βύρωνα 

Ανήσυχοι  οι κάτοικοι 

Η νόσος Covid-19 χτύπησε μια δομή ανηλίκων ασυνόδευτων προσφύγων που βρίσκεται στον Βύρωνα.

Σύμφωνα με τις μέχρι στιγμής πληροφορίες από τη Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας, 28 ανήλικοι εντοπίστηκαν θετικοί στους ελέγχους που έγιναν για κορονοϊό, χτυπώντας ταυτόχρονα το καμπανάκι κινδύνου.

Η δομή ήδη έχει τεθεί σε καραντίνα.

Κρίσιμη καμπή στα ελληνοτουρκικά

Κρίσιμη καμπή στα ελληνοτουρκικά 

του Πέτρου Παπακωνσταντίνου



Η ένταση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας λόγω των ερευνών του Oruc Reis έχει ήδη ξεπεράσει σε διάρκεια την κρίση του Χόρα, το 1976. Ο κίνδυνος θερμού επεισοδίου έστω από ατύχημα δεν είναι καθόλου αμελητέος, όπως έδειξε το περιστατικό με την ελληνική φρεγάτα Λήμνος και την τουρκική Kemal Reis. Εύλογα η κοινή γνώμη αναρωτιέται γιατί φτάσαμε ως εδώ και τι πρέπει να περιμένουμε στο εγγύς μέλλον.

Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις βρίσκονται σε τροχιά κλιμακούμενων εντάσεων τα τελευταία χρόνια εξ αιτίας σειράς παραγόντων. Τρεις από αυτούς παίζουν προεξάρχοντες ρόλους. Ο πρώτος σχετίζεται με την ανακάλυψη μεγάλων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο την προηγούμενη δεκαετία- το ισραηλινό Λεβιάθαν το 2010, το κυπριακό Αφροδίτη το 2011 και το αιγυπτιακό Ζορ το 2015. Οι ανακαλύψεις δημιούργησαν προσδοκίες για ανάλογα κοιτάσματα στο χώρο της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και τράβηξαν το ενδιαφέρον μεγάλων εταιρειών όπως η αμερικανική Exxon, η γαλλική Total, η ιταλική ENI και η ρωσική Novatek.

Ο πιο κοντινός και εύκολος δρόμος διοχέτευσης του φυσικού αερίου από αυτά τα κοιτάσματα στην Ευρώπη θα ήταν μέσω Τουρκίας. Ωστόσο η κυβέρνηση Ερντογάν είχε ήδη προκαλέσει την οργή του Ισραήλ από την υπόθεση του Μαβί Μαρμαρά (2010) και της Αιγύπτου λόγω της υποστήριξης των Αδελφών Μουσουλμάνων στην «Αραβική Άνοιξη» (2011), ενώ οι Αμερικανοί δεν έβλεπαν με καλό μάτι τη διευρυνόμενη συνεργασία της με τη Μόσχα (S-400 κ.α.) μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016. Σ’ αυτή την ατμόσφαιρα κερδίζει έδαφος το ριψοκίνδυνο, οικονομικά και γεωπολιτικά, σχέδιο κατασκευής του αγωγού EastMed, μήκους 1.900 χιλιομέτρων και σε βάθος τριών, ο οποίος, αν κάποτε γίνει πραγματικότητα (πράγμα αμφίβολο) θα μεταφέρει φυσικό αέριο στην Ευρώπη μέσω Ελλάδας και Ιταλίας. Η πίεση στην Τουρκία έγινε πιο έντονη τον περασμένο Ιανουάριο, όταν συγκροτήθηκε το EastMed Forum από Ισραήλ, Κύπρο, Ελλάδα, Ιταλία, Αίγυπτο, Ιορδανία και Παλαιστίνη, δίνοντας τροφή σε υπερφίαλες προσδοκίες περί του «νέου ΟΠΕΚ της ανατολικής Μεσογείου». Νοιώθοντας ότι απειλείται με αποκλεισμό και περιθωριοποίηση από μια ανίερη συμμαχία, η Τουρκία του Ερντογάν επέλεξε να απαντήσει πλήττοντας αυτήν που, στα μάτια της, αντιπροσωπεύει τον πιο αδύναμο κρίκο, την Ελλάδα. Η συμφωνία με την κυβέρνηση της Τρίπολης υπό τον Σαράζ για τη χάραξη ΑΟΖ εξυπηρετούσε, πέραν των άλλων, και αυτή τη στόχευση.

Ο δεύτερος παράγοντας ήταν η αποδυνάμωση της αμερικανικής ισχύος στην περιοχή ύστερα από το φιάσκο των πολέμων της εποχής Μπους και τη σταδιακή απόσυρση αμερικανικών δυνάμεων ήδη επί εποχής Ομπάμα. Η διάλυση της Λιβύης ύστερα από την επίθεση του ΝΑΤΟ στον Καντάφι και ο συριακός εμφύλιος δημιούργησαν καινούργιες μαύρες τρύπες στην περιοχή. Ζυγιάζοντας κινδύνους (κυρίως λόγω Κουρδικού) και προσδοκώμενα κέρδη, η Τουρκία του Ερντογάν έσπευσε να καλύψει το γεωπολιτικό κενό, φιλοδοξώντας να αναδειχθεί σε μεγάλη περιφερειακή δύναμη με προβολές στρατιωτικής ισχύος από το Ιράκ και τη Συρία μέχρι τη Λιβύη. Παρά τις ισχυρές αντιδράσεις από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και το Πεντάγωνο, ο Τραμπ, ασκώντας εξωτερική πολιτική υπερδύναμης με όρους μετοχικής εταιρείας, ευνοούσε ένα είδος «outsourcing» των αμερικανικών συμφερόντων, ελπίζοντας ότι η Τουρκία θα λειτουργούσε ως ανάχωμα στις φιλοδοξίες ανταγωνιστικών δυνάμεων, όπως η Ρωσία και το Ιράν. Καθώς τα προγνωστικά αυτή την περίοδο προεξοφλούν νίκη του Μπάιντεν στις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου (αν και τίποτα δεν μπορεί ακόμη να θεωρείται βέβαιο), ο Ερντογάν βιάζεται να αξιοποιήσει το παράθυρο ευκαιρίας που θεωρεί ότι είναι ακόμη ανοιχτό, αλλά μπορεί γρήγορα να κλείσει.

Τι θέλει ο Ερντογάν

Ο τρίτος στη σειρά, αλλά όχι και σε σημασία παράγοντας αφορά τις αρνητικές, για την ειρήνη και ασφάλεια στην περιοχή, μετατοπίσεις στο ηγεμονικό μπλοκ της Τουρκίας. Η στροφή προς τον απολυταρχισμό στο εσωτερικό και τις επιθετικές διεκδικήσεις στο εξωτερικό ήταν ήδη ορατή από την πρώτη σοβαρή αμφισβήτηση του Ερντογάν με το κύμα των διαδηλώσεων που ξεκίνησαν από το Γκεζί Παρκ της Κωνσταντινούπολης, το 2013. Επιταχύνθηκαν απότομα, όμως, ύστερα από το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016, για το οποίο ο Ερντογάν είναι πεπεισμένος ότι προήλθε από τις ΗΠΑ. Το επόμενο διάστημα, το άρχον συγκρότημα της Τουρκίας περνάει από την «μουσουλμανική δημοκρατία» (κατ’ αναλογία προς την ευρωπαϊκή χριστιανοδημοκρατία) των «μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες» στο εκρηκτικό κράμα νεοοθωμανισμού- φασίζοντος εθνικισμού, με αποκρυστάλλωμα την κυβερνητική συμμαχία ΑΚΡ- ΜΗΡ (Γκρίζοι Λύκοι). Οι στρατιωτικές επεμβάσεις σε Συρία, Ιράκ και Λιβύη, όπως και το δόγμα περί «γαλάζιας πατρίδας» στο Αιγαίο βοηθούν τον Ερντογάν και τους συμμάχους του να εκτρέπουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια για την επιδείνωση των κοινωνικών προβλημάτων καθώς το «τουρκικό οικονομικό θαύμα» λαχανιάζει, η λίρα χάνει διαρκώς έδαφος, τα συναλλαγματικά αποθέματα εξαντλούνται, ξένα κεφάλαια αρχίζουν να φεύγουν και ο κίνδυνος να συρθεί η χώρα ικέτης στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (κάτι που θα μπορούσε να σημάνει το πολιτικό τέλος του Ερντογάν) γίνεται ολοένα και πιο ορατός.

Ωστόσο αυτή η ριψοκίνδυνη «φυγή προς τα εμπρός» προκαλεί αντισυσπειρώσεις. Η Γαλλία, η μακράν ισχυρότερη μεσογειακή χώρα, δεν έχει καμία διάθεση να ανεχθεί την ανάδυση μιας Τουρκίας- ηγεμονικής δύναμης στο ανατολικό τμήμα της mare nostrum, όπως πρόσφατα χαρακτήρισε τη Μεσόγειο ο Εμανουέλ Μακρόν. Η Αίγυπτος, που έχει ένα μακρύ, πορώδες σύνορο με τη Λιβύη, αλλά και τα Εμιράτα, που φιλοδοξούν να γίνουν «Ισραήλ του Κόλπου», επείγονται επίσης να συγκρατήσουν την τουρκική επέκταση. Ο βομβαρδισμός, στις αρχές Ιουλίου, της τουρκικής βάσης στην Αλ Ουατίγια της Λιβύης (γράφτηκε και δεν διαψεύστηκε, αλλά ούτε επιβεβαιώθηκε, ότι έγινε από αεροπλάνα των Εμιράτων με επιμελητειακή υποστήριξη της Γαλλίας) εγγράφεται σε αυτό το πλαίσιο. Η μερική συμφωνία Ελλάδας- Αιγύπτου για την ΑΟΖ ερέθισε ακόμη περισσότερο την Άγκυρα, αν και δεν ξεπερνούσε τις δικές της κόκκινες γραμμές (Καστελόριζο, 28ος μεσημβρινός). Με αυτά τα δεδομένα, η ελληνοτουρκική κρίση των τελευταίων εβδομάδων ήταν περίπου προδιαγεγραμμένη, άλλωστε την προεξοφλούσαν επαίοντες και αξιωματούχοι σειράς χωρών καιρό τώρα. Το πρώτο, εύλογο ερώτημα είναι αν πρέπει να περιμένουμε τα χειρότερα.


Σε ό, τι αφορά την Τουρκία, ο Ερντογάν μπορεί να είναι μεγαλομανής, αλλά δεν είναι τυχοδιώκτης. Σκοπός του δεν είναι να οδηγήσει τα πράγματα σε πόλεμο με την Ελλάδα (γνωρίζει και ο ίδιος ότι θα ήταν καταστροφικός και για τις δύο πλευρές), αλλά να την οδηγήσει σε μια συνολική διαπραγμάτευση εφ΄ όλης της ύλης από θέση ισχύος. Γιαυτό και οι πρόσφατες προκλήσεις της Τουρκίας δεν ξεπερνούν τις κόκκινες γραμμές. Το Oruc Reis διεξάγει έρευνες σε διεθνή και όχι ελληνικά ύδατα (αν και ο ανυποψίαστος τηλεθεατής ή αναγνώστης στην Ελλάδα μάλλον δεν το έχει πάρει χαμπάρι, αφού ελάχιστοι είναι εκείνοι που του υπενθυμίζουν τη θεμελιώδη διαφορά μεταξύ πλήρους κυριαρχίας επί των χωρικών υδάτων και περιορισμένων κυριαρχικών δικαιωμάτων εκμετάλλευσης στα διεθνή ύδατα της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ). Ωστόσο, παρότι δεν επιδιώκει τον πόλεμο, ο Ερντογάν δεν διστάζει να διακινδυνεύσει ένα θερμό επεισόδιο, προκαλώντας την Ελλάδα να είναι η πρώτη που θα τραβήξει τη σκανδάλη, με την πεποίθηση ότι σε αυτή την περίπτωση θα εγγράψει καινούργιες γκρίζες ζώνες, όπως στα Ίμια.


Τα διλήμματα για την Ελλάδα

Όσο για την Ελλάδα, είναι προφανές ότι η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη δεν επιδιώκει τη σύγκρουση- χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αποκλείεται να συρθεί σ' αυτήν. Από την αναγγελία του EastMed Forum μέχρι τις συμφωνίες για ΑΟΖ με Ιταλία και Αίγυπτο, στόχος ήταν η άσκηση πίεσης στην Τουρκία για την επίλυση των διαφορών (επισήμως η Ελλάδα αναγνωρίζει ως μόνη προς διευθέτηση διαφορά τον ορισμό υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ) μέσω προσφυγής σε Διεθνές Δικαστήριο. Ακόμη και η μερική συμφωνία με την Αίγυπτο που εμφανίστηκε ως άσκηση επιθετικής διπλωματίας και εξόργισε τη Γερμανία, καθώς φάνηκε να αδειάζει τη μεσολαβητική πρωτοβουλία της, εντασσόταν στην ίδια στρατηγική: η Αθήνα επιδίωξε να εξασφαλίσει κάποια ατού ενόψει της επικείμενης διαπραγμάτευσης ώστε να ισοσταθμίζει το τουρκικό τετελεσμένο της συμφωνίας με την Τρίπολη, και όχι να τορπιλίσει τη διαπραγμάτευση. Άλλωστε με το να σταματάει στον 28ο μεσημβρινό και να προβλέπει μειωμένη επήρεια για την Κρήτη, η Αθήνα έκλεινε το μάτι στην Άγκυρα για ακόμη περισσότερο μειωμένη επήρεια στο Καστελόριζο- κάτι που σημαίνει ότι η συνέχεια των ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει.


Το θέμα είναι ότι ο Ερντογάν, και συνολικά το κυρίαρχο μπλοκ της Τουρκίας, δεν πρόκειται να δεχθούν μια διαπραγμάτευση και, τελικά, την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο μόνο για υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ αν δεν έχει προηγηθεί η επίλυση του προβλήματος των χωρικών υδάτων. Πρώτον, και το κυριότερο, γιατί αυτό είναι το καθοριστικό ζήτημα για την Τουρκία (η οποία, όχι τυχαία, γιαυτό και μόνο γιαυτό το ζήτημα έχει κηρύξει casus belli). Ενδεχόμενη επέκταση των χωρικών υδάτων από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια σε όλο το Αιγαίο, συμπεριλαμβανομένων ηπειρωτικών και νησιωτικών ακτών, θα μεγάλωνε την έκταση της πλήρους ελληνικής κυριαρχίας από 43% σε 72% και θα έκλεινε όλα τα περάσματα ανοιχτής θάλασσας στα μεγάλα λιμάνια της Μικράς Ασίας για τα τουρκικά πλοία και αεροπλάνα, πράγματα που καμία τουρκική κυβέρνηση δεν πρόκειται να αποδεχθεί αν δεν έχει προηγηθεί ταπεινωτική στρατιωτική ήττα. Επιπροσθέτως, γιατί η όποια συμφωνία για τα χωρικά ύδατα προδιαγράφει σε μεγάλο βαθμό την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου για τον ορισμό υφαλοκρηπίδας/ ΑΟΖ- αν π.χ. έχουμε 12 νμ χωρικά ύδατα στην Εύβοια και την Κρήτη, 10 στη Λήμνο, 6 στο Καστελόριζο, με ρητή συναίνεση ή ανοχή της Τουρκίας, ανάλογη θα είναι η κατεύθυνση προς την οποία θα κινηθεί το Διεθνές Δικαστήριο για τις ΑΟΖ.

Είναι γνωστό ότι το 2003, επί κυβέρνησης Σημίτη, οι μυστικές διαπραγματεύσεις μεταξύ των δύο πλευρών είχαν φτάσει πολύ κοντά σε μια συμβιβαστική λύση στο θέμα των χωρικών υδάτων, με επιλεκτική εφαρμογή του δικαιώματος επέκτασης, η οποία θα άνοιγε το δρόμο για την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο για τις ΑΟΖ. Σήμερα, ισχυρές δυνάμεις της Δύσης, πρώτα απ’ όλα οι ΗΠΑ και η Γερμανία, πιέζουν για την επιστροφή σε αυτή την προσέγγιση, κάτι που θα απέτρεπε τον κίνδυνο του μοιραίου ρήγματος στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Ενδεχομένως πιστεύουν ότι στην Ελλάδα για πρώτη φορά από τη μεταπολίτευση είναι ώριμα τα πράγματα για να περάσει η γραμμή του μεγάλου συμβιβασμού και της συνεκμετάλλευσης, καθώς τόσο η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί τελικά να την καταπιούν, έστω με πολλούς εσωτερικούς τρανταγμούς (κάτι που δεν ήταν δυνατόν όταν ο επίσης πρόθυμος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε απέναντί του τον Ανδρέα Παπανδρέου ή όταν ο Σημίτης είχε απέναντί του τον Καραμανλή).

Δεν ξέρουμε αν έχουν δίκιο στους υπολογισμούς τους. Το βέβαιο είναι ότι μια παρόμοια γραμμή προσέγγισης ενέχει μεγάλο ρίσκο, καθώς δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η Τουρκία του Ερντογάν δεν θα θέσει στο τραπέζι άλλες, καίριας σημασίας διεκδικήσεις της- αποστρατιωτικοποίηση νησιών του Αιγαίου, γκρίζες ζώνες επί βραχονησίδων- που συνιστούν μείζονα ζητήματα εθνικής ασφάλειας για την Ελλάδα. Με αυτά τα δεδομένα, το καλύτερο στο οποίο θα μπορούσαν να προσβλέπουν αυτή τη στιγμή οι δύο λαοί, Έλληνες και Τούρκοι, θα ήταν η αποκλιμάκωση της κρίσης χωρίς θερμά επεισόδια και νέα τετελεσμένα και στη συνέχεια η έναρξη απ΄ευθείας διαβουλεύσεων μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας, χωρίς ατλαντική επιδιαιτησία, για τη μείωση της έντασης και την αναζήτηση λύσεων στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου, με τους αναπόφευκτους συμβιβασμούς σε θέματα που δεν αφορούν θεμελιώδη ζητήματα ασφαλείας για καμία από τις δύο πλευρές.

Υ.Γ. Υπό το φως των πρόσφατων εξελίξεων, δελεάζεται κανείς να υποστηρίξει ότι η παραίτηση από την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων της περιοχής θα ήταν όχι μόνο οικολογικά βέλτιστη λύση, αλλά και το κλειδί για την αποκλιμάκωση της έντασης με την Τουρκία. Δυστυχώς, τίποτα δεν είναι περισσότερο αβέβαιο.

Είναι αλήθεια ότι μέχρι την ανακάλυψη του κοιτάσματος ΠΡΙΝΟΣ, το 1973-74, η Τουρκία δεν είχε εγείρει καμία από τις διεκδικήσεις που προβάλλει σήμερα και οι ελληνοτουρκικές εντάσεις περιστρέφονταν σχεδόν αποκλειστικά γύρω από το Κυπριακό. Ωστόσο η εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων ήταν τότε και είναι σήμερα μόνο ο καταλύτης σε ένα μόνιμο συγκρουσιακό υπόστρωμα- ούτε το casus belli για τα χωρικά ύδατα θα εξέλιπε, ούτε το Κυπριακό θα λυνόταν από τη μια μέρα στην άλλη. Ας αφήσουμε που, ακόμη κι αν η Ελλάδα παραιτούνταν μονομερώς από την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων, η Τουρκία είναι σίγουρο ότι δεν θα το έκανε.

Το αν, πότε, πού, με ποιο τρόπο και σε ποιο βαθμό θα εκμεταλλευτεί η Ελλάδα τον φυσικό της πλούτο είναι ένα σοβαρό θέμα εσωτερικής πολιτικής που πρέπει να συζητηθεί πολύ εξονυχιστικά, σε ορθολογική βάση (τι περιμένουμε να κερδίσουμε, τι επιπτώσεις θα έχει στο περιβάλλον και στον τουρισμό σε κάθε περίπτωση κλπ). Ακούμε με μεγάλο ενδιαφέρον προτάσεις αριστερών και οικολογικών δυνάμεων, στην Ελλάδα και διεθνώς, που προτείνουν να ανταμείβονται με διεθνή συμφωνία οι χώρες που παραιτούνται από την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων τους, συμβάλλοντας σημαντικά στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Ωστόσο θα ήταν αφελές να πιστέψει κανείς ότι η οικολογία είναι ο από μηχανής θεός που λύνει όλα τα προβλήματα, ακόμη και ζητήματα ζωής ή θανάτου στην εξωτερική πολιτική των κρατών. Είναι άλλο πράγμα να αποφασίσεις, με τη δική σου βούληση, αν και πώς θα ασκήσεις ένα κυριαρχικό δικαίωμα και εντελώς άλλο να παραιτηθείς μονομερώς από αυτό το δικαίωμα, ανοίγοντας την όρεξη σε όσους επιβουλεύονται και άλλα.

ΠΗΓΗ: kommon.gr  

                                                                                ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥ ΒΥΡΩΝΑ 

Στηρίξτε τον παλαιστινιακό αγώνα σε όλες του τις μορφές

Του Khaled Barakat* 

Πριν από πενήντα χρόνια, ο παλαιστίνιος διανοούμενος Γασάν Καναφάνι διατύπωσε μια ξεκάθαρη θέση για το μποϊκοτάζ του Ισραήλ. Ο Καναφάνι εκείνη την εποχή δεν ήταν μόνο ένας αξιοσέβαστος συγγραφέας μυθιστορημάτων και διηγημάτων. Ήταν επίσης ένας από τους εξέχοντες εκπροσώπους της παλαιστινιακής ένοπλης επανάστασης, εκπροσωπώντας το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης.

«Το μποϊκοτάζ μας του Ισραήλ δεν βασίζεται σε μια συναισθηματική θέση, παρά μάλλον, προέρχεται από την φύση της αντιπαράθεσής μας με αυτόν τον εχθρό. Το μποϊκοτάζ είναι από μόνο του μια δήλωση», έγραψε ο Καναφάνι.

Τα σχόλιά του ήρθαν ως απάντηση σε μια συζήτηση μεταξύ ισραηλινών και παλαιστινίων φοιτητών που διοργανώθηκε από το BBCστην Κύπρο. «Το να κάθεσαι με τον εχθρό – έστω και σε ένα τηλεοπτικό στούντιο – είναι ένα μεγάλο λάθος στη μάχη, και δεν θα πρέπει να το θεωρήσουμε ένα μικρό ζήτημα», είπε ο Καναφάνι. «Βρισκόμαστε σε κατάσταση πολέμου και, τουλάχιστον για τους Παλαιστίνιους, είναι θέμα ζωής και θανάτου».

Τα λόγια του Καναφάνι παρουσιάστηκαν στο Palestinian Affairs Magazineτον Αύγουστο του 1972 μετά την δολοφονία του από την Μοσάντ, τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες. Η ίδια του η ζωή αντικατόπτριζε μια συμπληρωματική προσέγγιση ως προς την παλαιστινιακή αντίσταση: ένοπλος αγώνας, πολιτιστική δουλειά, διεθνής αλληλεγγύη και δραστηριότητες μποϊκοτάζ έρεαν μαζί προς τους σκοπούς της δικαιοσύνης, της απελευθέρωσης και της επιστροφής [ΣτΜ. των παλαιστινίων προσφύγων].

Ενωτική οπτική
Η κατανόηση αυτής της ιστορικής οπτικής καθολικής απελευθέρωσης μπορεί να παράσχει σημαντικά διδάγματα προς βοήθεια των σημερινών ακτιβιστών/-ριών για την δικαιοσύνη στην Παλαιστίνη που αντιμετωπίζουν νέες κατασταλτικές επιθέσεις.
Αυτή η ενωτική οπτική της παλαιστινιακής αντίστασης έχει υποστεί διαρκή και λυσσαλέα επίθεση από τα όργανα της ισραηλινής προπαγάνδας όπως το Υπουργείο Στρατηγικών Υποθέσεων. Μέχρι πριν λίγους μήνες, αυτού του υπουργείου ηγείτο ο Γκιλάντ Ερντάν, πολιτικός του δεξιού κόμματος Λικούντ, ο οποίος πιστώνεται επίσης την παρακράτηση των σορών σφαγιασθέντων Παλαιστινίων και το κόψιμο των μερίδων νερού παλαιστίνιων κρατουμένων στο πλαίσιο του έτερου ρόλου του ως υπουργός εσωτερικής ασφάλειας.

Ο Ερντάν προορίζεται τώρα να υπηρετήσει ως ο νέος εγκληματίας πολέμου που θα εκπροσωπεί το Ισραήλ ως πρεσβευτής του τόσο στις ΗΠΑ όσο και στον ΟΗΕ.

Οι ισχυρισμοί αυτών των προπαγανδιστών συχνά στερούνται βάσης, δεν υποστηρίζονται επαρκώς από έρευνα και είναι γελοιωδώς συνωμοσιολογικοί.

Το Υπουργείο Στρατηγικών Υποθέσεων έχει κλιμακώσει τις επιθέσεις του εναντίον παλαιστινιακών οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων που συνεργάζονται με το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, ισχυριζόμενο ότι αποτελούν οργανώσεις-βιτρίνα απαγορευμένων πολιτικών κομμάτων όπως το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης.

Οι σύμμαχοι του Ισραήλ στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ και αλλού, οι ίδιοι με τη δική τους μακρά ιστορία ρατσιστικής αποικιοκρατίας, εποικιστικής αποικιοκρατίας και σημερινού ιμπεριαλισμού, έχουν ανταποκριθεί θετικά σε αυτές τις εκστρατείες προπαγάνδας.

Η παλαιστινιακή αντίσταση σε οποιαδήποτε μορφή – ακόμα και η απλή έκφραση του δικαιώματος στο μποϊκοτάζ και την άρνηση εμπορίου και συναλλαγής και εκμετάλλευσης από μια αποικιοκρατική δύναμη – κατασυκοφαντείται ως απαράδεκτη, μισαλλόδοξη και εν δυνάμει εγκληματική.

Για παράδειγμα, η Ευρωπαϊκή Ένωση επέβαλε νέους όρους όσον αφορά την χρηματοδότηση των παλαιστινιακών μη κυβερνητικών οργανώσεων. Αυτοί οι όροι απαιτούν από τις οργανώσεις να επιβεβαιώσουν ότι άτομα, υπάλληλοι και συνεταίροι που εμπλέκονται στα προγράμματά τους δεν σχετίζονται με καμία από τις μεγάλες παλαιστινιακές πολιτικές οργανώσεις που έχουν χαρακτηριστεί ως «τρομοκρατικές οργανώσεις» από την Ε.Ε. – και ενώ η Ε.Ε. επιβραβεύει το Ισραήλ για τα εγκλήματά του.

Αυτές οι προσπάθειες πάνε χέρι-χέρι με τις προσπάθειες ποινικοποίησης του μποϊκοτάζ του Ισραήλ.
Στα παραδείγματα συμπεριλαμβάνεται το αντι-BDS ψήφισμα του γερμανικού κοινοβουλίου καθώς και οι περαιτέρω περιορισμοί χρηματοδότησης στην Δανία, την Ολλανδία και αλλού που συγκεκριμένα απαγορεύουν χορηγίες σε παλαιστινιακές οργανώσεις που υποστηρίζουν το μποϊκοτάζ, την απόσυρση επενδύσεων και τις κυρώσεις.

Αυτή η κατασταλτική εκστρατεία αποσκοπεί στην ποινικοποίηση της παλαιστινιακής αντίστασης και πολιτικής οργάνωσης. Επιδιώκει επίσης να ανακατευθύνει τις παλαιστινιακές προτεραιότητες, απειλώντας την ζωτική οικονομική στήριξη οργανώσεων οι οποίες, για παράδειγμα, προσφεύγουν στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για τα ισραηλινά εγκλήματα πολέμου, αντιπαρατίθενται στην εθνοκάθαρση στην Ιερουσαλήμ ή υπερασπίζονται τους παλαιστίνιους πολιτικούς κρατούμενους από τα βασανιστήρια, την κακοποίηση και την άδικη κράτηση.

Είναι κρίσιμο ότι επίσης επιδιώκει να απομονώσει τόσο το διεθνές κίνημα μποϊκοτάζ όσο και την παλαιστινιακή ένοπλη αντίσταση από μια ευρύτερη διεθνή στήριξη αλλά και το ένα από την άλλη, προσπαθώντας να βάλει μια πολιτική σφήνα αποκήρυξης ανάμεσα στα δύο, ώστε να καταφέρει ένα συνδυαστικό χτύπημα και στα δύο.
\

Από τις συνεργαζόμενες [με τον κατακτητή] «Ενώσεις των Χωριών» [ΣτΜ. που το Ισραήλ είχε προσπαθήσει να στήσει στα παλαιστινιακά χωριά στο τέλος της δεκαετίας του 70] μέχρι τον «συντονισμό ασφάλειας» της Παλαιστινιακής Αρχής [με το Ισραήλ] στο πλαίσιο των Συμφωνιών του Όσλο, το Ισραήλ και οι ιμπεριαλιστές εταίροι του έχουν επανειλημμένα επιδιώξει να εξαναγκάσουν τις παλαιστινιακές οργανώσεις και κινήματα να αλλάξουν τους εαυτούς τους κατ’ εικόνα του αποικιοκράτη.

Σε αυτήν την περίπτωση απαιτούν το κίνημα μποϊκοτάζ, οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών και οι καμπάνιες αλληλεγγύης να απορρίψουν και να αποκηρύξουν οποιουσδήποτε δεσμούς με τα ίδια τα κινήματα και τους μαχητές που έχουν κρατήσει ζωντανό τον παλαιστινιακό λαό και την υπόθεσή του.

Υποστήριξη όλης της αντίστασης
Για να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά αυτή η επίθεση είναι αναγκαίο όχι μόνο να αποκαλυφθούν οι ψευδείς ισχυρισμοί αλλά και να απορριφθεί το ίδιο τους το θεμέλιο. Η σχέση με την παλαιστινιακή ένοπλη αντίσταση και τα πολιτικά της κόμματα δεν είναι λόγος ντροπής ή δικαιολογία για καταστολή.

Ένα παράδειγμα αυτού απαντάται στην παλαιστινιακή εκστρατεία απόρριψης της χρηματοδότησης υπό όρους – οργανώσεις έχουν αρνηθεί χορηγίες εκατομμυρίων δολαρίων για να παραμείνουν ξεκάθαρες όσον αφορά αυτές τις αρχές.

Άλλο ένα παράδειγμα βλέπουμε στο Λίβανο. Ο Samah Idriss, ιδρυτικό μέλος της Καμπάνιας Μποϊκοτάζ Υποστηρικτών του Ισραήλ στο Λίβανο, επισημαίνει: «Το λαϊκό μποϊκοτάζ είναι μέρος και κομμάτι της «συνολικής αντίστασης», η οποία περιλαμβάνει επίσης και την ένοπλη αντίσταση. Και οι δύο μορφές της αντίστασης, πολιτική και στρατιωτική, είναι συμπληρωματικές και δεν θα πρέπει να θεωρείται ότι αποκλείουν η μία την άλλη».

Hενδεχόμενη στιγμιαία ανακούφιση που θα επιτευχθεί από την αποστασιοποίηση ή την αποκήρυξη της ένοπλης αντίστασης είναι στην καλύτερη περίπτωση παροδική.

Το πιο σημαντικό, συμβάλλει ευθέως στην εκστρατεία απαξίωσης, ποινικοποίησης και απομόνωσης εκείνων που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του παλαιστινιακού αγώνα. Το Ισραήλ και οι σύμμαχοί του ποτέ δεν αποδέχτηκαν καμία μορφή παλαιστινιακής αντίστασης, και οι εκστρατείες μποϊκοτάζ και η λαϊκή οργάνωση δεν αποτελούν εναλλακτικές στην ένοπλη αντίσταση αλλά αλληλοεξαρτώμενες τακτικές αγώνα.

Οποιαδήποτε ουσιώδης υπεράσπιση του παλαιστινιακού αγώνα θα πρέπει ξεκάθαρα να υποστηρίζει το δικαίωμα αντίστασης στην αποικιοκρατία με οποιαδήποτε μέσα, συμπεριλαμβανομένου του ένοπλου αγώνα – και την υποστήριξη των προσπαθειών να αφαιρεθούν οι παλαιστινιακές αντιστασιακές οργανώσεις από τις λίστες «τρομοκρατικών οργανώσεων». Οι πολιτικές και μιντιακές καμπάνιες υπέρ της παλαιστινιακής υπόθεσης θα πρέπει να εργαστούν συνειδητά για την υποστήριξη του θεμιτού της παλαιστινιακής αντίστασης και την κανονικοποίησή της.

Το θεμιτό του ένοπλου αγώνα για την απελευθέρωση ενός λαού από την αποικιοκρατική και ξένη κυριαρχία είναι επιπλέον σαφώς αναγνωρισμένο στο διεθνές δίκαιο. Πράγματι, τα ίδια ευρωπαϊκά κράτη που τώρα επιδιώκουν να ποινικοποιήσουν και να απαξιώσουν την παλαιστινιακή αντίσταση τιμούν ως ήρωες τους δικούς τους αντιστασιακούς μαχητές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Η Ευρωπαϊκή Ένωση επίσης τιμά επίσημα τον Νέλσον Μαντέλα, που εφάρμοσε αμετανόητα τον ένοπλο αγώνα.

Το σημερινό σύνταγμα της Σουηδίας ακόμα και ρητά υποχρεώνει τους δημόσιους αξιωματούχους «να δράσουν με τρόπο που εξυπηρετεί καλύτερα την προσπάθεια άμυνας και τις δραστηριότητες αντίστασης» σε περίπτωση που η χώρα βρεθεί υπό κατοχή. Ποια είναι λοιπόν η βάση για την άρνηση αυτού του δικαιώματος μόνο σε όσους βρίσκονται υπό την κατοχή και την αποικιοκρατία του Ισραήλ, πέρα από την ρατσιστική αποδοχή αυτής της καταπίεσης;

Η ξεκάθαρη οπτική και η παραδειγματική ζωή του Καναφάνι μας δίνει μια ουσιαστική προσέγγιση για να αντιμετωπίσουμε την καταστολή και να υπερασπιστούμε την Παλαιστίνη. Ο λαϊκός αγώνας, η ένοπλη αντίσταση, το αραβικό και το διεθνές κίνημα μποϊκοτάζ και τα παγκόσμια μαζικά κινήματα και αγώνες για την απελευθέρωση ρέουν, σαν χείμαρροι, μέσα από διαφορετικές περιοχές και από διαφορετικές διαδρομές, για να ενωθούν στο ορμητικό ρεύμα ενός παλαιστινιακού επαναστατικού μέλλοντος.

*Ο Khaled Barakat είναι παλαιστίνιος συγγραφέας και ακτιβιστής. Υπέστη πολιτική απαγόρευση και αποκλεισμό από την Γερμανία εξαιτίας της πολιτικής δραστηριότητας και έκφρασής του για την Παλαιστίνη.

Πηγή: Electronic Intifada μετάφραση από τα αγγλικά: Γ. Κ.

                                                                                                                       ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥ ΒΥΡΩΝΑ

Άνοιγμα των σχολείων, αλλά με ποιες προϋποθέσεις

Νέο «καμπανάκι» από τον καθηγητή Υγείας κ. Μόσιαλο: 

Τις προϋποθέσεις για το ασφαλές άνοιγμα των σχολείων εν μέσω πανδημίας κορωνοϊού περιέγραψε με ανάρτησή του στο Facebook, ο καθηγητής Πολιτικής της Υγείας και εκπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης στους διεθνείς οργανισμούς για την πανδημία, Ηλίας Μόσιαλος.

Σε νέο «καμπανάκι» προς την κυβέρνηση, ο Η. Μόσιαλος τονίζει μεν ότι ο κίνδυνος μετάδοσης του κορονοϊού στα παιδιά είναι πολύ μικρός, σε αντίθεση με τις κίνδυνο των ψυχοκοινωνικών επιπτώσεων που είναι μεγάλος. ωστόσο, σχετικά με τους διαθέσιμους χώρους και τον αριθμό μαθητών ανά τάξη, προτείνει τη χρήση άλλων υπαρχόντων χώρων, σε συνεργασία με την τοπική αυτοδιοίκηση τους δήμους, τους αθλητικούς, κοινωνικούς και πολιτιστικούς φορείς και τον ιδιωτικό τομέα κάθε περιοχής.

Τέλος, υπογραμμίζει πως για να ανοίξουν τα σχολεία, είναι μεγίστης σημασίας να εξασφαλιστούν οι προϋποθέσεις ασφαλέστερης λειτουργίας αλλά και να ολοκληρωθεί η επιστροφή από τις διακοπές για διάστημα τουλάχιστον δύο εβδομάδων.

Αναλυτικά η ανάρτηση του Ηλία Μοσιάλου έχει ως εξής: 

Πάτε Καλά, ή συνειδητά μας κοροϊδεύετε κατάμουτρα;

Της Αλέκας Ζορμπαλά

Τα σχολεία θα ανοίξουν στις 7 Σεπτεμβρίου, αλλά μπορεί και όχι

Οι τάξεις θα έχουν μέσο όρο μαθητών 17, δηλ 7 στο Καστελόριζο και 107 στη Γκράβα.

Θα δοθούν δωρεάν υφασμάτινες μάσκες σε παιδιά και καθηγητές, όταν η προστασία από την υφασμάτινη μάσκα είναι μόλις 0% για ιούς και 50% για βακτήρια.

Αλλά, και αυτό είναι το συγκλονιστικότερο όλων, θα μοιραστεί δωρεάν σε κάθε παιδί ένα παγουρίνο!!!! (Δωρεά του Ιδρύματος Λασκαρίδη)

ΒΑΖΟΥΝ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΚΑΔΟΥΣ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΒΥΡΩΝΑ

΄     

 

ΒΑΖΟΥΝ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΚΑΔΟΥΣ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ 

Το καλοκαίρι για τον περισσότερο κόσμο είναι μια περίοδος χαλάρωσης. Κάποιοι άγνωστοι όμως έχουν αναλάβει δράση  και μέσω καλοκαιριού  έχουν πάρει φορά και βάζουν φωτιά συχνά, πυκνά σε κάδους απορριμμάτων του Δήμου Βύρωνα σε διάφορα σημεία της πόλης.

Ιδιαίτερο στόχο αποτελούν  οι κάδοι ανακύκλωσης, αφού αυτούς κυρίως επιλέγουν να κάψουν.

 Λέτε να γίνεται τυχαία; Έχει σχέση με τα ιδιωτικά συμφέροντα  στην ανακύκλωση;

ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΜΕΣ ΟΙ ΠΕΡΓΚΟΛΕΣ ΤΗΣ “ΑΓΟΡΑΣ” ΤΟΥ ΒΥΡΩΝΑ;

Δίνουμε βήμα και δύναμη στη φωνή των πολιτών

ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΜΕΣ ΟΙ ΠΕΡΓΚΟΛΕΣ ΤΗΣ “ΑΓΟΡΑΣ” ΤΟΥ ΒΥΡΩΝΑ;

Το ερώτημα αυτό απευθύνει προς το Δήμο Βύρωνα η συλλογικότητα «Ενάργεια», ζητώντας να υπάρξει απάντηση από την τεχνική υπηρεσία του Δήμου και τον αρμόδιο αντιδήμαρχο μέσα στην προθεσμία που ορίζει η νομοθεσία…



ΑΙΤΗΜΑ-ΕΡΩΤΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ

Της 35μελούς συλλογικότητας Βύρωνα με την ονομασία «Ενάργεια»

ΠΡΟΣ

ΔΗΜΟ ΒΥΡΩΝΑ

ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΔΗΜΟ ΒΥΡΩΝΑ

ΘΕΜΑ: «ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΜΕΣ ΟΙ ΠΕΡΓΚΟΛΕΣ ΤΗΣ “ΑΓΟΡΑΣ” ΤΟΥ ΒΥΡΩΝΑ;»

Αντιδήμαρχε,

Προϊστάμενε Τ.Υ.Δ.Β.,

Παρακαλούμε όπως εξετάσετε την αναφορά μας και μας απαντήσετε ΕΓΓΡΑΦΩΣ –μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου- μέσα στην προθεσμία που ορίζει η νομοθεσία…

Όπως γνωρίζετε στην πόλη μας και συγκεκριμένα στο κέντρο της λεγόμενης «ΑΓΟΡΑΣ» του Βύρωνα, στην οδό Ιθώμης, δεσπόζουν εδώ και αρκετά χρόνια οι δυο (2) μεγάλες μεταλλικές κατασκευές-πέργκολες, μία στη διασταύρωση Ιθώμης και Νεαπόλεως και μια στη διασταύρωση Ιθώμης και Κυδωνιών, βλέπε συνημμένες φωτογραφίες ν. 1 & ν. 2, οι οποίες, αφενός μεν εξακολουθούν να είναι ασυντήρητες και έχουν αρχίσει να σκουριάζουν, αφετέρου δε κατά καιρούς έχουν χρησιμεύσει στην αναρρίχηση για διαρρήξεις, όπως καταγγέλλουν κάτοικοι που τα σπίτια τους βρίσκονται ακριβώς δίπλα (βλέπε χαρακτηριστικές φωτογραφίες ν. 3 & ν. 4) κάτι το οποίο σας είχε αναφερθεί και στο Δημοτικό Συμβούλιο της 7ης Οκτωβρίου 2019.

Ότι οι συγκεκριμένες κατασκευές έχουν τοποθετηθεί από τη Δημοτική Αρχή του Δήμου είναι γνωστό, όμως,

ΕΡΩΤΑΣΘΕ εάν -ως κατασκευή- νομιμοποιείται η ύπαρξή των, όταν μάλιστα τα στηρίγματά των, οι βάσεις (όχι όλες) περιορίζουν αισθητά τη διέλευση των πεζών, αμαξιδίων μωρών, ΑμεΑ, από τη στιγμή που ούτε κατά διάνοια δεν υφίσταται το 1,5 μέτρο ελεύθερης όδευσης πάνω στο πεζοδρόμιο (βλέπε χαρακτηριστικές φωτογραφίες ν. 5 & 6) σύμφωνα με το άρθρο 2 της Αποφ. Υπ. ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. 52488/2002 (ΦΕΚ 18Β’/02), το οποίο αναφέρει: «Σε όλους τους κοινόχρηστους χώρους οικισμών που προορίζονται για την κυκλοφορία πεζών (πεζόδρομοι), επιβάλλεται ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ ΟΔΕΥΣΗΣ ΠΕΖΩΝ με απαραίτητο ελάχιστο πλάτος 1,50 μέτρα ελεύθερο από κάθε είδους εμπόδιο, που χρησιμοποιείται για τη συνεχή, ασφαλή και ανεμπόδιστη κυκλοφορία κάθε κατηγορίας χρηστών. Οποιαδήποτε εξυπηρέτηση (σήμανση, φύτευση, αστικός εξοπλισμός κλπ) τοποθετείται υποχρεωτικά εκτός της ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΖΩΝΗΣ ΟΔΕΥΣΗΣ».

Συλλογικότητα «Ενάργεια»

enargeia.vironiotes@gmail.com

Βύρωνας, 24 Αυγούστου 2020

                                                                                                                        ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥ ΒΥΡΩΝΑ 

 

Με αφορμή έναν μπλε κάδο

Η μαφία της ανακύκλωσης στην Ελλάδα

Του  ΒΑΓΓΕΛΗ ΣΤΟΓΙΑΝΝΗ

                            

 Πριν από λίγο καιρό, είδαμε και φωτογραφήσαμε ένα απορριμματοφόρο να μαζεύει έναν μπλε κάδο ανακύκλωσης και έναν πράσινο κάδο μαζί! Με αφορμή αυτό το κάθε άλλο παρά μεμονωμένο περιστατικό, ας πούμε μερικά πράγματα για το πώς (δεν) γίνεται η ανακύκλωση στη χώρα μας.

 

Η εικόνα του μπλε και του πράσινου κάδου που μαζεύονται μαζί, δεν αποτελεί το σύνολο του προβλήματος, αλλά είναι ενδεικτικό της κατάστασης της ανακύκλωσης στη χώρα μας. Μια κατάσταση τραγική, η οποία επιβεβαιώνεται, κατ’ αρχήν, από το ποσοστό των απορριμμάτων που ανακυκλώνονται.

Σύμφωνα με στοιχεία της Εurostat, υπολογίζεται ότι το 2016 τα απορρίμματα που ανακυκλώθηκαν ήταν μόλις 17% τουσυνόλου. Αυτά είναι τα επίσημα στοιχεία(!) που προκύπτουν από τους αριθμούς που δίνουν οι δήμοι και οι εταιρείες ανακύκλωσης οι οποίοι έχουν κάθε λόγο, όπως θα φανεί και στην συνέχεια, να τα φουσκώνουν!

Στην πράξη, το ποσοστό αυτό είναι ακόμη μικρότερο – αυτό καταγγέλλουν άλλωστε πολλά περιβαλλοντικά κινήματα ανά την Ελλάδα.

Το αιώνιο επιχείρημα: φταίει ο κόσμος

Το τελευταίο διάστημα, πληθαίνουν τα δημοσιεύματα που «εξηγούν» ότι για την ελλιπή ανακύκλωση ευθύνεται η αδιαφορία, ή η έλλειψη ενημέρωσης των πολιτών. Αυτός που φταίει, δεν είναι οι Δήμοι και οι εταιρείες που έχουν αναλάβει την ανακύκλωση, αλλά οι πολίτες που δεν ανακυκλώνουν και πετάνε το σύνολο των σκουπιδιών τους στους μπλε κάδους.

Για το λόγο αυτό, ισχυρίζονται οι υποστηριχτές της πιο πάνω άποψης, οι μπλε κάδοι καταλήγουν να μαζεύονται μαζί με τους πράσινους, αφού το περιεχόμενό τους αποτελείται εν μέρει από ανακυκλώσιμα υλικά και εν μέρει από κοινά σκουπίδια.

Κατ’ αρχήν το αν ενδιαφέρεται ή όχι ο κόσμος να συμβάλει σε κάθε μορφής προσπάθεια προστασίας του περιβάλλοντος έχει να κάνει με το κατά πόσο έχει πειστεί για την αποτελεσματικότητά της. Κατά δεύτερον, ιδιαίτερα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, έχει να κάνει με το αν βλέπει κάποιο όφελος όπως π.χ. μείωση των δημοτικών τελών, ή περιορισμό / κλείσιμο των χωματερών (πράγμα πολύ σημαντικό για την ποιότητα ζωής των κατοίκων – πχ της Δ. Αττικής) κ.α. Αντιθέτως, παρότι μπλε κάδοι υπάρχουν παντού, τα δημοτικά τέλη παραμένουν αμείωτα ή αυξάνονται. Όσον αφορά τις χωματερές, είτε επεκτείνονται (στις υφιστάμενες χωματερές ανοίγουν νέα «κύτταρα») είτε δημιουργούνται νέες χωματερές (π.χ. Γραμματικό).

Ας δεχτούμε όμως ότι σε ένα βαθμό αυτό το επιχείρημα έχει βάση και ότι οι μπλε κάδοι περιέχουν κοινά σκουπίδια μαζί με τα ανακυκλώσιμα. Είναι λόγος αυτός να μαζεύονται απευθείας από τα κοινά απορριμματοφόρα;

Οι μπλε κάδοι δεν πηγαίνουν στα Κέντρα Διαλογής Ανακυκλώσιμων Υλικών (ΚΔΑΥ) ακριβώς για να διαχωριστούν τα χάρτινα από τα πλαστικά, τα αλουμινένια, κλπ. και από τα μη ανακυκλώσιμα υλικά που μπορεί να έχουν μπει στον κάδο από λάθος (γιατί πάντα και παντού υπάρχει ένα ποσοστό λάθους και μάλιστα μεγάλο); Αυτή είναι η δουλειά που έχουν αναλάβει οι εταιρείες ανακύκλωσης, για την οποία πληρώνονται με διάφορους τρόπους που θα δούμε παρακάτω! Γιατί δεν την κάνουν λοιπόν;

Η περίπτωση του Ασπρόπυργου

Το καλοκαίρι του 2015, η Αττική πνίγηκε στον τοξικό καπνό από τη φωτιά σε ΚΔΑΥ της περιοχής του Ασπρόπυργου, που ανήκε στην εταιρεία «Γενική Ανακύκλωση Α.Ε.».

Το «ατύχημα» αυτό ανέδειξε μια σειρά από συγκαλυμμένα μυστικά των εταιρειών ανακύκλωσης, αφού βέβαια η συγκεκριμένη εταιρεία είναι μία από τις πολλές που δραστηριοποιούνται στο χώρο.

Για παράδειγμα μέσα στο ΚΔΑΥ βρέθηκαν υλικά τα οποία δεν έχουν καμία δουλειά σε ένα κέντρο διαλογής ανακυκλώσιμων, όπως π.χ. διάφορων ειδών βιομηχανικά και βιοτεχνικά απόβλητα, που σύμφωνα με το νόμο πρέπει να ακολουθούν εντελώς διαφορετικούς «δρόμους» και διαδικασίες για να μην κινδυνεύει το περιβάλλον και η υγεία των πολιτών και όχι να βρίσκονται ανάμεσα σε αστικά απορρίμματα.

Πολύ σημαντικό όμως είναι επίσης ότι, το ατύχημα στάθηκε ως αφορμή για να κυκλοφορήσουν φωτογραφίες που είχαν τραβηχτεί ένα χρόνο νωρίτερα στο συγκεκριμένο ΚΔΑΥ και δείχνουν φορτηγό να φορτώνει αδιαχώριστα σκουπίδια (ανακυκλώσιμα και μη ανακυκλώσιμα μαζί) με προορισμό… τι άλλο; Το μεγαλύτερο σκουπιδότοπο της χώρας, τον ΧΥΤΑ Φυλής, που δηλητηριάζει εδώ και δεκαετίες όλες τις γύρω περιοχές.

Αυτές είναι οι συνθήκες στις οποίες λειτουργεί η συντριπτική πλειοψηφία των κέντρων «διαλογής» και «ανακύκλωσης». Ανακύκλωση στην ουσία δεν γίνεται, είτε ο μπλε κάδος φορτωθεί απευθείας μαζί με τον πράσινο, είτε περάσει πρώτα από ένα ΚΔΑΥ!

Οι «κλέφτες» της ανακύκλωσης

Μια άλλη συνηθισμένη «εξήγηση», ή μάλλον δικαιολογία για τα μικρά ποσοστά της ανακύκλωσης στη χώρα μας, είναι ότι ένα μεγάλο τμήμα των αντικειμένων των μπλε κάδων που αξίζει να ανακυκλωθεί «κλέβεται» από ρακοσυλλέκτες και παλιατζήδες.

Οι «κλέφτες» των ανακυκλώσιμων, ανήκουν βέβαια στις πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες: Ρομά, μετανάστες, άνεργοι Έλληνες και άλλοι, που δε θα έχουν ποτέ την ευκαιρία να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και να απαντήσουν στις κατηγορίες που τους αποδίδονται. Οι άνθρωποι αυτοί, όπως περιγράφεται στο ντοκιμαντέρ «Φαβέλες στη σκιά της Ακρόπολης» δουλεύουν μέρα νύχτα κυριολεκτικά για ψίχουλα, κάτω από εξαιρετικά δύσκολες και ανθυγιεινές συνθήκες, κάνοντας αυτό που δεν κάνουν οι καθωσπρέπει εταιρείες που έχουν αναλάβει την ανακύκλωση: ανακύκλωση!

Σύμφωνα με τον δημιουργό του ντοκιμαντέρ, Χρήστο Καρακέπελη:

«Στην Ελλάδα οι ρακοσυλλέκτες και οι μικροέμποροι υπολογίζονται γύρω στους 80 – 100.000. Αν ήταν κοινωνικά οργανωμένοι και μπορούσαν να σταματήσουν τη δουλειά για ένα μήνα, θα παρέλυε η βιομηχανία και θα δημιουργούνταν χρηματιστηριακή κρίση σε όλο το real estate γιατί θα ανέβαινε κατακόρυφα η τιμή της μπετόβεργας. Θα υπήρχε δραστική αλλαγή στο τοπίο».

Δεδομένου όμως ότι δεν είναι κοινωνικά οργανωμένοι, αποτελούν τους αποδιοπομπαίους τράγους για τις αμαρτίες του συστήματος ανακύκλωσης στη χώρα μας.

Επιπλέον, σύμφωνα με το ίδιο ντοκιμαντέρ, ένα μέρος από τα ανακυκλώσιμα υλικά που συλλέγουν οι «κλέφτες», κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα διαδρομή: τα υλικά αυτά, αφού περνάνε από το ρακοσυλλέκτη στη μικρή μάντρα, μετά στη μεγαλύτερη, κλπ, οι τελικοί αποδέκτες τους, είναι είτε απευθείας οι μονάδες παραγωγής μετάλλου, είτε εταιρείες ανακύκλωσης (που τους κατηγορούν για «κλοπή») οι οποίες λειτουργούν ως «μεσάζοντες» για τις προαναφερόμενες μονάδες παραγωγής μετάλλου.

Αξιοποιώντας τη «συγκομιδή» των «ρακοσυλλεκτών», τους οποίους πληρώνουν με ψίχουλα, οι εταιρείες ανακύκλωσης καταφέρνουν να δικαιολογούν την ύπαρξή τους, να βγάζουν κέρδη από την μεταπώληση των μετάλλων, χαρτιών, κλπ στη βιομηχανία καθώς και να εξασφαλίζουν «πράσινες» επιδοτήσεις στο όνομα της ανακύκλωσης. Την ίδια στιγμή φορτώνουν την ευθύνη για τα μικρά ποσοστά ανακύκλωσης στους ανθρώπους που κάνουν όλη τη δουλειά. Πόσο βολικό αλήθεια…

Μια μαφία αντάξια της Σικελικής…

Η παραπάνω πρακτική, όπως και πολλές άλλες, περιγράφονται και σε ρεπορτάζ της εφημερίδας «Καθημερινή», που έγινε επίσης λίγο καιρό μετά την πυρκαγιά στον Ασπρόπυργο, το 2015.

Επιπλέον το ρεπορτάζ περιγράφει σκηνές εκδίωξης των αρμόδιων ελεγκτών από τις εγκαταστάσεις των εταιρειών «ανακύκλωσης», τσιλιαδόρους που ειδοποιούν τους ιδιοκτήτες αν πλησιάζει κάποιος ελεγκτής την ώρα που το εκάστοτε ΚΔΑΥ «ξεφορτώνεται» ποσότητες σκουπιδιών που δεν έχει καμία πρόθεση να διαχωρίσει και να προωθήσει για ανακύκλωση, κλπ.

Κοινώς, μιλάμε για μια κανονική μαφία, που κλέβει, εκφοβίζει, παρανομεί ασύστολα και δηλητηριάζει το περιβάλλον. Ούτε τα προσχήματα δεν προσπαθούν να κρατήσουν οι σκουπιδοεργολάβοι, που βρίσκονται βέβαια σε στενή συνεργασία με πολλούς από τους δήμους της χώρας.

Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;

Αφού δεν πρόκειται να κάνουν ανακύκλωση, γιατί στήνουν εταιρείες «ανακύκλωσης», γιατί κάνουν βόλτα τα σκουπίδια, αφού έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να τα ανακυκλώσουν, αλλά θα τα στείλουν σε κάποια χωματερή; Η απάντηση στην παραπάνω ερώτηση έχει αρκετές πτυχές.

Καταρχήν, η Ελλάδα, όπως και όλες οι χώρες της Ε.Ε. είναι υποχρεωμένη να παρουσιάζει κάποιο «έργο» ως προς την ανακύκλωση των απορριμμάτων που παράγει. Θεωρητικά ο στόχος της Ε.Ε. είναι μέχρι το 2020 ο μέσος όρος της ανακύκλωσης στα κράτη – μέλη της να φτάσει το 50% των παραγόμενων σκουπιδιών. Η Ελλάδα, που βρίσκεται πολύ πίσω από αυτό τον αριθμό, εξακολουθεί να πληρώνει τεράστια πρόστιμα για την κατάσταση που επικρατεί στις χωματερές της. Υπολογίζεται ότι από τα 100 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο που πληρώνουμε για μια σειρά περιβαλλοντικές παραβάσεις, τα μισά έχουν να κάνουν με τη διαχείριση των απορριμμάτων. Πρέπει επομένως να παρουσιαστεί κάποια πρόοδος, ή έστω μια «βιτρίνα» ανακύκλωσης.

Το βασικό όμως είναι, ότι το σύστημα των μπλε κάδων είναι ένα πραγματικό χρυσορυχείο για τις εταιρείες που το ελέγχουν. Πρόκειται για μια καλοστημένη δουλειά που αποφέρει τεράστια κέρδη ενώ το κόστος, τόσο το οικονομικό όσο και το περιβαλλοντικό, το πληρώνουν οι πολίτες.

Ας δούμε τι συμβαίνει, λίγο πιο αναλυτικά:

Τι κερδίζουν οι εταιρείες;

Η εταιρεία που έχει αναλάβει το μεγαλύτερο μέρος της ανακύκλωσης στη χώρα μας και ελέγχει τους μπλε κάδους, είναι η ΕΕΑΑ (Ελληνική Εταιρεία Αξιοποίησης Ανακύκλωσης). Πρόκειται στην ουσία για μια «ομπρέλα» επιχειρήσεων που παράγουν συσκευασμένα προϊόντα. Οι ίδιοι δηλαδή οι παραγωγοί των συσκευασιών, είναι αυτοί που έχουν αναλάβει να τα ανακυκλώνουν. Στην ιστοσελίδα της, η ΕΕΑΑ συστήνεται ως εξής:

«Η Ελληνική Εταιρεία Αξιοποίησης-Ανακύκλωσης ΑΕ (ΕΕΑΑ) ιδρύθηκε τον Δεκέμβριο του 2001 από βιομηχανικές και εμπορικές επιχειρήσεις που, είτε διαθέτουν συσκευασμένα προϊόντα στην ελληνική αγορά, είτε κατασκευάζουν διάφορες συσκευασίες. H ΕΕΑΑ οργάνωσε και λειτουργεί το γνωστό σε όλους μας “Σύστημα των μπλε κάδων”».

Από πού κερδίζουν λοιπόν οι εταιρείες αυτές, πέρα βέβαια από τα προϊόντα που παράγουν και πουλάνε;

Αρχικά, στην τιμή κάθε συσκευασμένου  προϊόντος ενσωματώνουν το τέλος ανακύκλωσης – το κόστος δηλαδή της ανακύκλωσης της συσκευασίας. Έτσι, κάθε φορά που αγοράζουμε ένα συσκευασμένο προϊόν, πληρώνουμε και για το κόστος της ανακύκλωσής του, άσχετα από το γεγονός ότι ανακύκλωση δεν γίνεται ή γίνεται για ένα πολύ μικρό ποσοστό.

Στο δε ποσοστό στο οποίο όντως γίνεται ανακύκλωση οι εταιρείες της ΕΕΑΑ κερδίζουν από την πώληση των διαχωρισμένων ανακυκλώσιμων υλικών στις βιομηχανίες – αυτές είναι που θα τα  ανακυκλώσουν και θα τα αξιοποιήσουν.

Επιπλέον, για τα  ανακυκλώσιμα υλικά που πουλάνε οι εταιρείες ανακύκλωσης στις βιομηχανίες, επιδοτούνται με ένα έξτρα ποσό που υπολογίζεται στα 20 – 25 ευρώ ανά τόνο – για τον «κόπο» που έκαναν να τα μεταφέρουν, να τα διαχωρίσουν στα επί μέρους υλικά κοκ.

Το μεγαλύτερο όμως μέρος των απορριμμάτων που φτάνουν στα κέντρα διαλογής, συμφέρει περισσότερο να καταλήξουν στους ΧΥΤΑ σαν «υπόλειμμα» ανακύκλωσης, παρά να διαχωριστούν και να ανακυκλωθούν. Κι αυτό καθώς η διαδικασία του διαχωρισμού των απορριμμάτων κλπ, απαιτεί και επενδύσεις κάποιων κεφαλαίων και περισσότερα εργατικά χέρια. Έτσι, οι εταιρείες επιλέγουν τη «λύση» του  να στέλνουν το μεγαλύτερο μέρος των αποβλήτων (ανακυκλώσιμων και μη) στους ΧΥΤΑ. Αυτό μάλιστα, γίνεται στην ουσία χωρίς κόστος, αφού το «υπόλειμμα ανακύκλωσης» θάβεται στις διάφορες χωματερές, όχι με έξοδα του κέντρου διαλογής, ή της εταιρείας που δεν το διαχώρισε και δεν το προώθησε για ανακύκλωση, αλλά με έξοδα του δήμου από τον οποίο η εταιρεία παρέλαβε το περιεχόμενο του μπλε κάδου!

Σε κάθε περίπτωση ο δημότης πληρώνει αρχικά σαν καταναλωτής από την ώρα που θα αγοράσει ένα συσκευασμένο προϊόν. Παράλληλα, μέσω των δημοτικών τελών, πληρώνει για το κόστος ταφής των σκουπιδιών που δεν ανακυκλώνονται. Ακόμα, πληρώνει για το κόστος μεταφοράς στα ΚΔΑΥ των υλικών που προορίζονται για ανακύκλωση, τα οποία βάζει στους μπλε κάδους. Από τα ΚΔΑΥ, το μεγαλύτερο τμήμα των προοριζόμενων για ανακύκλωση απορριμμάτων… πηγαίνει και πάλι στις χωματερές όπου οι πολίτες καλούνται και πάλι να πληρώσουν για την ταφή τους. Όσο για το περιβαλλοντικό κόστος της ταφής των σκουπιδιών στους ΧΥΤΑ και τις επιπτώσεις στην υγεία μας, αυτό είναι ανυπολόγιστο…

ΕΟΑΝ: ή πώς επιτρέπονται τα οικονομικά και περιβαλλοντικά σκάνδαλα

Μα δεν υπάρχει κανείς να τους ελέγχει; Αυτή είναι η φυσιολογική απορία που προκύπτει από όλα τα παραπάνω.

Υπάρχει, μόνο που σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου το Εθνικού Οργανισμού Ανακύκλωσης (ΕΟΑΝ) του φορέα δηλαδή που έχει την ευθύνη να εποπτεύει τις εταιρείες ανακύκλωσης, αυτό δε πραγματοποιείται!

Ο ΕΟΑΝ έχει στο παρελθόν παραδεχτεί μια σειρά «προβλήματα» τα οποία δεν είναι σε θέση να λύσει. Συνοψίζοντας την κατάσταση, σε παλιότερο άρθρο της η κινηματική συλλογικότητα «Πρωτοβουλία Συνεννόησης για τη διαχείριση απορριμμάτων Αττικής» (ΠΡΩΣΥΝΑΤ) συγκέντρωσε μια σειρά παραδοχές του οργανισμού για τα όσα συμβαίνουν γύρω από τη μαφία της ανακύκλωσης. Αντιγράφουμε μερικές:

• Ύπαρξη αισχροκερδικών κυκλωμάτων.
• Εισφοροδιαφυγή και μη εγγραφή όλων των υπόχρεων διαχειριστών σε Συστήματα.
• Ατελέσφορη επιβολή κυρώσεων.
• Νομοθετικά κενά που δημιουργούν εμπόδια.
• Προβλήματα με την επίτευξη των στόχων.

Κοινώς, ο ίδιος ο δημόσιος φορέας που οφείλει να εποπτεύει τις ιδιωτικές εταιρείες ανακύκλωσης, παραδέχεται δημόσια ότι δεν μπορεί να το κάνει και ότι ακόμα και οι κυρώσεις που επιβάλλει πέφτουν στο κενό – με τον έναν ή τον άλλο τρόπο απλά δεν ισχύουν.

Παρότι ο ΕΟΑΝ έχει κάνει δημόσια τις παραπάνω παραδοχές, αντί να κλείσει την ΕΕΑΑ και να αναλάβει την ανακύκλωση ένας δημόσιος φορέας, συνεχίζει να την αφήνει στα χέρια της.

Έχουμε δηλαδή ένα κράτος που παραδέχεται ότι δεν μπορεί να σταματήσει τους ιδιώτες από το να παρανομούν και αρκετά χρόνια μετά από αυτές τις παραδοχές, εξακολουθεί να τους αναθέτει την ανακύκλωση, ξέροντας ότι θα συνεχίσουν να παρανομούν!

Συνοψίζοντας, η ΕΕΑΑ ρυπαίνει και βγάζει κέρδη στις πλάτες δήμων, δημοτών και περιβάλλοντος. Ο ΕΟΑΝ «δεν μπορεί» να την ελέγξει. Και το σύστημα παραμένει ίδιο όλα αυτά τα χρόνια.

Αυτό δεν είναι αδυναμία λύσης του προβλήματος. Αυτό είναι συνενοχή στην παρανομία. Τους επιτρέπουν να αισχροκερδούν και να καταστρέφουν το περιβάλλον και το λένε δημόσια!

Κοροϊδία

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, μια εικόνα που δείχνει έναν μπλε και έναν πράσινο κάδο να φορτώνονται από το ίδιο απορριμματοφόρο, θα μπορούσε να θεωρηθεί «πταίσμα». Και πράγματι είναι, αν σκεφτεί κανείς το μέγεθος της μπίζνας, της περιβαλλοντικής καταστροφής, των οικονομικών σκανδάλων και των επικίνδυνων παιχνιδιών με την υγεία ολόκληρων κοινωνιών. Δεν παύει όμως να αποτελεί την πιο εξόφθαλμη ένδειξη της κοροϊδίας που συντελείται στις πλάτες μας. Μιας κοροϊδίας που έχει έρθει η ώρα να αντιληφθούμε σαν κοινωνία και να παλέψουμε για την ανατροπή της. Γιατί οι επιχειρηματίες της «ανακύκλωσης» δε βγάζουν μόνο τεράστια κέρδη για τα οποία πληρώνουμε εμείς αλλά απειλούν και το περιβάλλον, την υγεία και τη ζωή μας.

Μόνος τρόπος να σταματήσουμε την καταστροφή που συντελείται, είναι μέσα από μαζικά, μαχητικά κινήματα των τοπικών κοινωνιών. Κινήματα που θα διεκδικούν την άμεση απομάκρυνση των ιδιωτικών εταιρειών από την ανακύκλωση και τη διαχείριση των απορριμμάτων και το άμεσο πέρασμά τους στους Δήμους, σε συνθήκες διαφάνειας και ελέγχου από τις τοπικές κοινωνίες, τους εργαζόμενους στην καθαριότητα, επιστημονικούς φορείς, περιβαλλοντικά κινήματα, κλπ. Με τον τρόπο αυτό, μπορεί να υπάρξει πραγματική ανακύκλωση. Τα σκουπίδια μπορούν πραγματικά να επιστρέψουν ως πλούτος στην κοινωνία, αντί να συνεχίσουν να στοιβάζονται σε χωματερές και να απειλούν το περιβάλλον και τη δημόσια υγεία.

Μια τέτοια πρόταση δεν είναι ουτοπική. Είναι άμεσα εφαρμόσιμη, όπως άλλωστε έχουν αποδείξει και τα σχέδια διαχείρισης απορριμμάτων που έχει καταθέσει η ΠΡΩΣΥΝΑΤ σε μια σειρά Δήμους.

Αυτό που λείπει είναι η πολιτική βούληση να εφαρμοστούν σχέδια πραγματικής διαχείρισης των απορριμμάτων, που δεν θα υπηρετούν την αισχροκέρδεια των σκουπιδοεργολάβων αλλά θα ωφελούν την κοινωνία. Αυτή τη λύση μπορούν να την επιβάλουν μόνο τοπικά κινήματα – που χρειάζεται να αναπτυχθούν σ’ αυτή την κατεύθυνση και μ’ αυτό το στόχο.

Αναδημοσίευση από kommon

                                                                                        ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥ ΒΥΡΩΝΑ 

Έγκλημα εκ προμελέτης απο κυβέρνηση και υπουργείο Υγείας

 

ΟΕΝΓΕ: 

Έγκλημα εκ προμελέτης από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υγείας και την κυβέρνηση της ΝΔ

Η Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας (ΟΕΝΓΕ) εξέδωσε μια πολύ «καυστική» ανακοίνωση κατά της ηγεσίας του υπουργείου Υγείας και της κυβέρνησης με αφορμή τα περιστατικά λοίμωξης από τη νόσο Covid-19, ήτοι κορονοϊού, γιατρών νοσοκομείων.

«Εφόσον δεν αλλάξει η κυβερνητική διαχείριση της υγειονομικής κρίσης, θα αρχίσουμε να μετράμε νοσούντες και διασωληνωμένους συναδέλφους κάθε μέρα και περισσότερους», αναφέρει η ΟΕΝΓΕ και συνεχίζει: «Σε ένα ΕΣΥ βαριά υποστελεχωμένο, με εξουθενωμένους και λίγους γιατρούς και υγειονομικούς, αυτό ισοδυναμεί με έγκλημα εκ προμελέτης από την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Υγείας και την κυβέρνηση της ΝΔ. Έχουμε επισημάνει από την πρώτη στιγμή, τα αναγκαία μέτρα που έπρεπε να πάρει η Κυβέρνηση ήδη από τον Μάρτιο 2020, ώστε να θωρακίσει το ΕΣΥ».

Αναλυτικά η ανακοίνωση της ΟΕΝΓΕ:

Η αλήθεια για το σχέδιο Χατζηδάκη και το νέο Προεδρικό Διάταγμα προστασίας του Υμηττού

 

“Διαδημοτική Επιτροπή για την προστασία του Υμηττού”

Ανακοίνωση

Η αλήθεια για το σχέδιο Χατζηδάκη για το νέο Προεδρικό Διάταγμα προστασίας του Υμηττού

Μετά από επτά χρόνια σκανδαλωδών καθυστερήσεων όλων τωνκυβερνήσεων (από το 2013 που κατατέθηκαν οι προσφυγές ακύρωσης του Προεδρικού Διατάγματος (Π.Δ.)του 2011 στο ΣτΕμέχρι σήμερα) για την εκπόνηση ενός νέου Π.Δ. ουσιαστικής προστασίας για τον Υμηττό,η Στρατηγική ΜελέτηΠεριβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΣΜΠΕ) για το νέο Π.Δ., που δημοσιεύτηκε στις 16/07/2020,προκειμένου να «τεκμηριώσει» το θετικό των προτάσεων της, καταφεύγει στη «δημιουργική λογιστική» και τη «δημιουργική ασάφεια» παρουσιάζοντας συγκριτικά στοιχεία με το Π.Δ. του 1978, δηλαδή πριν από 42 χρόνια, και παραβλέποντας τα θετικά στοιχεία του Π.Δ. του 2011.

Αναλυτικά :

ΚΟΙΝΩΦΕΛΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΥΠΕΡΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗΣ ΤΩΝ ΑΝΕΡΓΩΝ

 ΚΟΙΝΩΦΕΛΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΥΠΕΡΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗΣ ΤΩΝ ΑΝΕΡΓΩΝ

Του Παναγιωτόπουλου Χρήστου

Ανακοινώθηκαν τα οριστικά αποτελέσματα από τον ΟΑΕΔ για το πρόγραμμα κοινωφελούς εργασίας στη διαδικτυακή πύλη του ΟΑΕΔ www.oaed.gr.

Ο Οριστικός Πίνακας Κατάταξης Ανέργων, στο Πρόγραμμα «Προώθηση της απασχόλησης  μέσω προγραμμάτων κοινωφελούς χαρακτήρα, συμπεριλαμβανομένης και της κατάρτισης σε Δήμους, Περιφέρειες, Κέντρα Κοινωνικής Πρόνοιας Περιφερειών (ΚΚΠΠ)/συναφείς φορείς, Υπηρεσίες Υπουργείων και άλλων φορέων». 

 

 

Διαδικασία πρόσληψης

Μετά την κατάρτιση του Οριστικού Πίνακα Κατάταξης Ανέργων, καταρτίζονται και πίνακες κατάταξης επιτυχόντων και επιλαχόντων ανά φορέα, ειδικότητα και επιλογή με βάση τις προτιμήσεις των υποψηφίων.

Οι άνεργοι που περιλαμβάνονται στον Οριστικό Πίνακα Κατάταξης θα πρέπει να είναι εγγεγραμμένοι στα Μητρώα Ανέργων του ΟΑΕΔ έως και την ημερομηνία επιλογής τους από τον φορέα υλοποίησης.

Σύμφωνα με την σχετική ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ του ΟΑΕΔ «μετά την ανάρτηση του Οριστικού Πίνακα Κατάταξης Ανέργων, οι αρμόδιοι υπάλληλοι των ΚΠΑ2, όπου είναι εγγεγραμμένοι οι άνεργοι, ενημερώνουν τους ωφελούμενους, που έχουν επιλεγεί προς τοποθέτηση , άμεσα με κάθε πρόσφορο μέσο όπως ηλεκτρονική αλληλογραφία (e-mail που λαμβάνεται από την ηλεκτρονική του αίτηση), καθώς και τηλεφωνική επικοινωνία, προκειμένου να υποδειχθούν στους Επιβλέποντες Φορείς. Στην περίπτωση της τηλεφωνικής επικοινωνίας, οι αρμόδιοι εργασιακοί σύμβουλοι θα καταγράφουν την ακριβή ημερομηνία και ώρα, που αυτή λαμβάνει χώρα, καθώς και το αποτέλεσμα της επικοινωνίας στο πληροφοριακό σύστημα ΟΠΣ ΟΑΕΔ στο πεδίο «ΕΠΑΦΕΣ- ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ» και θα πραγματοποιούν και την πρώτη ατομική Συμβουλευτική.

 

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΥΠΕΡΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗΣ ΤΩΝ ΑΝΕΡΓΩΝ

Πρόκειται για ένα πρόγραμμα διάρκειας οκτώ μηνών στο οποίο θα εργαστούν 36.500 εργαζόμενοι  πλήρους απασχόλησης.

Εφαρμόζεται κατά παρέκκλιση της εργατικής νομοθεσίας, των νόμιμων αμοιβών που προβλέπονται από την Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, τις κλαδικές  συλλογικές συμβάσεις των εργαζομένων στους ΟΤΑ  και το μισθολόγιο του Δημοσίου.

Τους ονομάζουν ωφελούμενους, έτσι ώστε να παραβιάζουν την εργατική νομοθεσία, να μην τους πληρώνουν με την κλαδική συλλογική σύμβαση εργασίας αλλά με τον κατώτατο μισθό των 546 ευρώ