Κατεβείτε κάτω. Κατεβείτε κάτω, δεν αντέχει το μαδέρι.

Ακούγετε δυνατά μια  φωνή φοβισμένη, απευθυνόμενη σε μια ομάδα επισκεπτών – πελατών  του Φεστιβάλ των Βράχων στο Δήμο Βύρωνα που είχαν καθίσει σε ένα μαδέρι στην κορυφή της εξέδρας.  Ο κίνδυνος ατυχήματος μεγάλος και όμως, αυτό που προέχει είναι οι εισπράξεις και για αυτό πρέπει να πουληθούν όσο το δυνατό περισσότερα εισιτήρια. Και ο θεός βοηθός. Μακάρι να μην συμβεί ποτέ τίποτα,  αλλά έχει και το μαδέρι τις αντοχές και τα όρια του. Τετάρτη βράδυ  10 Ιουνίου και είναι η δεύτερη μέρα που ο Γιάννης Χαρούλης εμφανίζεται στα Βράχια του Βύρωνα. Ο κόσμος που τον θαυμάζει πάρα πολύς και το θέατρο έχει κατακλυστεί από κόσμο. Από πολύς νωρίς γέμισε η κερκίδα και ο  χώρος μπροστά στη σκηνή. Τα εισιτήρια που είχαν πουληθεί ήταν πολύ περισσότερα από την χωρητικότητα όχι μόνο της κερκίδας αλλά και των διαδρόμων του θεάτρου.  Ο ενθουσιασμός του κόσμου μεγάλος αφού ο αγαπημένος του τραγουδοποιός έδινε τα ρέστα του. Πολύ ήταν αυτοί που πλήρωσαν δέκα ευρώ εισιτήριο και όχι μόνο δεν μπόρεσαν να καθίσουν αλλά δεν μπορούσαν να δουν τον καλλιτέχνη ούτε από μακριά, αφού καθόντουσαν πίσω από την εξέδρα.

Αναρωτιέται κανείς είναι άραγε αυτός πολιτισμός που σέβεται τον θεατή και τον καλλιτέχνη; Οι υπεύθυνοι στην περίπτωση αυτή είναι οι Δήμοι Βύρωνα/ Δάφνης  Υμηττού – που οργανώνουν το φεστιβάλ μέσω του δικτύου που έχουν δημιουργήσει.

Δυστυχώς  όλα υποτάσσονται στο κέρδος και ο πολιτισμός στο θέατρο των βράχων χρόνια τώρα  δεν είναι τίποτα άλλο από μια επιχείρηση. Αξιοποιείται η ανάγκη των πολιτών να βρεθούν κοντά στους αγαπημένους του καλλιτέχνες, να ξεφύγουν λίγο από την καθημερινή μιζέρια, για να εισπράξουν οι δήμοι χρήματα. Έχει  γίνει ο πολιτισμός εμπόρευμα και κερδοφόρα επιχειρηματική λειτουργία με όρους ακραίας  αγοράς  για την δημοτική εξουσία.

Για να δούμε όμως η καινούργια δημοτική αρχή  που επέλεξε ο λαός του Βύρωνα έχει διαφορετικό όραμα και πόσο διαφορετικά θα χειριστεί και θα λειτουργήσει στον τομέα αυτό.  

Υ.Γ   Όσοι πολίτες χρειάστηκαν να βγουν από το χώρο του θεάτρου και ήθελαν να επιστρέψουν, οι φύλακες – άγγελοι της εταιρείας παραγωγής, τους ζητούσαν να σφραγίσουν μαρκάρουν το χέρι τους και όχι το εισιτήριο. Αυτό και εάν είναι δημοκρατία και πολιτισμός Εύγε στην δημοτική εξουσία που επιτρέπει αυτές τις πρακτικές στο θέατρο των βράχων.

Παναγιωτόπουλος Χρήστος