Ποιανού είναι αυτό το παρακράτος ρε παιδιά;

Μια συγχυσμένη ιστορία για «καλά και κακά» δακρυγόνα

Αναδημοσίευση από εδώ.

της Ελένης Μαυρούλη

«Μεγαλειώδες και ογκώδες» συλλαλητήριο. Και θα ήταν ακόμη πιο μεγαλειώδες αλλά «έμειναν δεκάδες πούλμαν στις Αφίδνες και δεν μπορούν να φτάσουν στην Αθήνα, και οι διοργανωτές ζητούν την παρέμβαση της τροχαίας για να φτάσουν στην Αθήνα». Η φωνή ραγίζει και πάλλεται. Και έμειναν άλλα τόσα στα διόδια της Κορίνθου, και πάλι καλείται η τροχαία να τα φέρει στο Σύνταγμα. Και πάλι η φωνή πάλλεται. Και για κάποιο άγνωστο λόγο, ο πανταχού παρών γνωστός σταθμός (που αυτοπροσδιορίστηκε κιόλας κάποια στιγμή ως υποστηρικτής του συλλαλητηρίου), δεν έστειλε ποτέ ρεπόρτερ να καταγράψουν τη λαοθάλασσα σε Αφίδνες και Κόρινθο. Δηλαδή τόσο ταπεινότητα, τόση μετριοφροσύνη. Ή μήπως όχι; Έστειλε, όμως, στο λιμάνι του Πειραιά. Την ώρα που αποχωρούσαν οι Κρήτες διαδηλωτές. Και ήταν καμιά δεκαριά. Αλλά μετά μας διευκρίνισε ότι οι υπόλοιποι (της λαοθάλασσας από την Κρήτη) είχαν όλοι πέσει για ύπνο στις καμπίνες τους ήδη γιατί δεν είχαν ταλαιπωρηθεί από τα πολλά χημικά. Λεβεντογέννα η Κρήτη, την φάγανε όμως τα χημικά.

Τι κρίμα που δεν υπάρχουν drones. Τι να γίνει. Εκεί μας κατάντησαν. Καλά οι απολύσεις. Αλλά και χωρίς drones;

μειοψηφία μεν, διόλου διακριτική δε

Τι να γίνει όμως. Στο καθήκον. Να καταγραφεί ο παλμός του κόσμου, από τον πανταχού παρών σταθμό. Και πάει ο δόλιος ο ρεπόρτερ με το μικρόφωνο στον πρώτο τυχαίο που είναι δίπλα του: εσείς τι έχετε να πείτε; «Η Ελλάδα είναι η πρώτη, η Ελλάδα έδωσε το φως σε όλους, η Ελλάδα τούτο, το άλλο και οι σκλαβοσκοπιανοί..» «Ευχαριστούμε, να ‘στε καλά». Και πάει στο δεύτερο τυχαίο: «Δεν είναι η Μακεδονία ελληνική; Είναι δυνατόν; Δεν είναι η βόρεια Ήπειρος; Δεν είναι τα Σκόπια;.. » Ουπς, ευχαριστούμε να ‘στε καλά. Και πάει στον τρίτο. «Τους προδότες τους τιμωρεί ο λαός, τους προδότες τους περιμένουν κρεμ..» Να ‘στε καλά κι εσείς ευχαριστούμε. Άιντε και έναν τέταρτο. Δεν μπορεί έπεσε σε συγκεκριμένο γκρουπ ..περίεργων. Μιας οικτρής μειοψηφίας. «Να παραιτηθεί ο Τσίπρας γιατί είναι ανίκανος. Είναι ανίκανος και πρέπει να φύγει. Και ..Η Μακεδονία είναι ελληνική». Να ‘στε καλά. Ουφ ευχαριστούμε. Εν κατακλείδι: «Είμαι εδώ γιατί η Ελλάδα είναι Πατρίς, Θρησκεία , Οικογένεια». Εντάξει, συνεννοηθήκαμε.

Και μετά ήρθαν αυτοί οι αναρχομπάχαλοι (στο μεσημεριανό δελτίο) που έγιναν ταραξίες (στο βραδινό δελτίο) και παρέμειναν, έτσι, χωρίς ταυτότητα την επόμενη μέρα, και την έπεσαν στα ΜΑΤ γιατί ήθελαν να φτάσουν στο προαύλιο της Βουλής. Έπεσαν κάτι βόμβες μολότοφ (μέσα στο προαύλιο της βουλής), κάτι ροπαλιές (στα, συνήθως, αδέρφια μας που παίζουν τη ζωή τους κορώνα γράμματα διαρκώς για να υπάρξει τάξις), κάτι ανάστροφες με τις σημαίες, κάτι κατσαβιδιές. Νορμάλ. Μια «χούφτα» άνθρωποι, άλλη μια μειοψηφική ομάδα. Δηλαδή εντελώς τυχαία εκεί δίπλα στο Γ. Λαγό της Χρυσής Αυγής. Εκεί πέριξ του Ν. Μιχαλολιάκου, επίσης της Χρυσής Αυγής. Και ενός τυπάκου ονόματι Αλέξανδρου Τζούλιου, ο οποίος έτυχε (κοίτα κάτι πράγματα) να είναι πρώην υποψήφιος της Χ. Αυγής ως διαμερισματικός σύμβουλος στις δημοτικές εκλογές του 2014, να είναι στην ομάδα που χτύπησε το ΠΑΜΕ λίγες μέρες πριν τη δολοφονία Φύσσα, στο Πέραμα, και μετά, ως μέλος της φασιστικής «Απέλλα», να έχει ηγετικό ρόλο στην εμπρηστική επίθεση στη «Φαβέλλα», το 2017 και σε μια σειρά από άλλες παρόμοιες δημιουργικές δραστηριότητες… .

Και μετά ανοίγουν κάτι κεφάλια. Ανοίγει για τα καλά το κεφάλι του φωτορεπόρτερ Κώστα Νταντάμη. Από κάτι περαστικούς τυχαίους. Ή, η εκ των υστέρων εκδοχή, βαλτούς «αναρχικούς που χρησιμοποιήθηκαν από την κυβέρνηση». (Η αλήθεια είναι ότι πάντα ζηλεύαμε τη φαντασία του αντιπροέδρου της ΝΔ). Κάτι παλικάρια, ένας, δύο, μετά 7 – 8 πάνω σε έναν. Και του κλέβουν και τον (εντελώς τυχαία) πανάκριβο εξοπλισμό του. Και αρπάζουν και κάτι ψιλά από τους συναδέλφους που έτρεξαν να τον τραβήξουν από τα χέρια τους. Εντάξει, κανένα παράπονο. Βγήκε bonus με τέτοιο εξοπλισμό. Σφαλιάρες και ροπαλιές τρώει κι ένα συνεργείο της ΕΡΤ και ο φωτορεπόρτερ Λευτέρης Παρτσάλης. Τρώει τις σφαλιάρες του και ο Γάλλος Τομάς Ιακομπί, ανταποκριτής σε διεθνή ΜΜΕ, που τον αναγνώρισαν οι (μα μια χούφτα άνθρωποι ήταν, πως στο καλό βρίσκονταν παντού): «Εσύ δεν έκανες την ταινία για τη Χρυσή Αυγή; Τώρα θα δεις». Δίκαιος διακανομισμός. Πέντε με έναν. Και να ωρύεται η επίσης Γαλλίδα Ανζελικ Κουκούρις και κανείς από το πλήθος, όπως η ίδια λέει, να μην συγκινείται. Ανοίγει το κεφάλι και του Ιακομπί (συνέγραψε και συσκηνοθέτησε το ντοκυμαντέρ «Χρυσή Αυγή: Προσωπική Υπόθεση».) Γιατί σε αυτά ρατσιστές δεν είμεθα. Και είμεθα και οργανωμένοι. Με τις φωτογραφίες της φάτσας όσων θέλουμε να πλακώσουμε κλπ. Τυχαία πάντα.

Και μετά «ρίχνουν δακρυγόνα κατευθείαν στον κόσμο για να διαλυθεί η συγκέντρωση». Πρωτοφανές. Δηλαδή δεν πρέπει να έχει ξαναγίνει. Το καταγγέλλει η ΝΔ. Γιατί το συλλαλητήριο ήταν ακομμάτιστο. Αλλά ήταν όλη η αξιωματική αντιπολίτευση κάτω. Τυχαία. Ίσως όχι όλη, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα. Το καταγγέλλει και ο πρώην πρωθυπουργός. Ο Αντώνης Σαμαράς. Ενός λεπτού σιγή. Ο Αντώνης Σαμαράς. Πάλι ενός λεπτού σιγή. Υπάρχουν μερικά πράγματα που θέλουν το χρόνο τους για να τα εμπεδώσει κανείς. Το καταγγέλλει και το Κίνημα Αλλαγής. Δηλαδή το ΠΑΣΟΚ. Σιγή και πάλι. Πάντα υπάρχει κάτι που μπορεί να σε εκπλήξει σε αυτήν τη ζωή. Δημιουργείται προς στιγμήν μια νοητική σύγχυση, έρχονται κάτι αναμνήσεις άλλων δακρυγόνων, του πρώτου μνημονίου, του δεύτερου.. Τι σου είναι το μυαλό.

Γιατί, μέχρι χθες, οι δυνάμεις καταστολής ζητούσαν ευγενικά από τους διαδηλωτές να αποχωρούν. Γιατί μέχρι χθες, όσοι κατέβαιναν κάτω διατάρασσαν την αγορά και την κοινωνική ειρήνη και προκαλούσαν την αστυνομία και γιατί δεν αντιδρούσε πιο γρήγορα αλήθεια;;; Τώρα ήταν αλλιώς. Τώρα ήθελαν να διαλύσουν την μεγαλειώδη, την ογκώδη, την πρωτοφανή συγκέντρωση του «70% του ελληνικού λαού». Είπε ο πανταχού παρών σταθμός.

Άνοιξαν κεφάλια το 2010, 2011, 2012; Σοβαρά; Δεκάδες τραυματίστηκαν; Τι μου λες. Δεκάδες έμειναν με μόνιμες αναπηρίες; Τι μου λες βρε παιδί μου. Γιατροί έδιναν πρώτες βοήθειες επί τόπου, και έπεφταν δακρυγόνα μέσα στο σταθμό του Συντάγματος; Άνοιξαν κεφάλια και μόλις πριν από μία εβδομάδα; Κεφάλια εκπαιδευτικών; Υπήρχε και τότε μια «χούφτα» που ξεκινούσε; Ε ναι, αλλά σε αυτούς τα ήθελε ο κ…. Όπως τα ήθελε και του Γρηγορόπουλου. Δηλαδή κακό είναι να σκοτώνεται ένα παιδί αλλά… Τι; Μετά σημάδευαν διαδηλωτές; Υπήρχαν και τότε κάτι περίεργοι που την έπεφταν στα ΜΑΤ; Ε, τότε υπήρχε λόγος, που έπεφτε ξύλο. Υπήρχε αιτία.

Διαδήλωναν αυτοί που τους έκοβαν το μισθό. Που δεν είχαν σύνταξη. Τα παιδιά που δεν είχαν μέλλον. Οι παππούδες που έχαναν το παρελθόν τους. Εκείνοι που έβλεπαν πατρίδα και τα όσα ξεπουλήθηκαν μετά: και τα αεροδρόμια, και το υπέδαφος, και το δάσος στη Χαλκιδική, και τις παραλίες, και τα αρχαιολογικά μνημεία. Είναι το ίδιο με τους οικογενειάρχες που ήταν την Κυριακή στο Σύνταγμα; Που διαδήλωσαν για την πατρίδα; Για την ιστορία μας; Είναι τα ίδια χημικά; Η ίδια αστυνομία; Ναι; Όχι; Πότε τελικά είναι καλά τα χημικά και το ξύλο και πότε δεν είναι; Πότε πρέπει να βαράει η αστυνομία; Πότε δεν πρέπει; Πότε είναι ανεκτό αν και «κάπως δυσάρεστο»;

Όχι… αυτός δεν είναι μόνο ο πανταχού παρών ραδιοφωνικός – τηλεοκαφρικός σταθμός. Αυτή είναι μια πανταχού παρούσα καλλιεργούμενη κυρίαρχη λογική. Είναι η λογική της αστικής εξουσίας και της καταστολής. Η λογική της αποθέωσης της ψευδοενημέρωσης και των fake news με όποιο περιεχόμενο και αν τους δίνει κάποιος. Και αυτό που έδρασε, λέγεται (και) παρακράτος. Και κάποιοι το χάιδεψαν και το χαϊδεύουν. Έχει μακρά ιστορία το παρακράτος στη χώρα. Και το ποιοι βρέθηκαν στο πλευρό του, ποιοι εντός του και ποιοι απέναντι έχει καταγραφεί. Και όχι δεν ήμασταν όλοι ενωμένοι και αδελφωμένοι.

μειοψηφικοί ναζιστικοί χαιρετισμοί

Όχι… Προφανώς είναι καταδικαστέο να πέφτουν δακρυγόνα κατά πολιτών που διαμαρτύρονται. Όχι όμως μόνο αυτήν την Κυριακή. Όχι μόνο σε αυτούς. Αλλά σε όλους όσους διαμαρτύρονται για τη ζωή τους που απαξιώνεται, για τον κόπο τους που γίνεται άμμος, για το μέλλον που δεν έχουν, για το μεροκάματο που τους σκοτώνει, για τα δικαιώματα που τους στέρησαν σε κάθε επίπεδο, σε κάθε τομέα, καθιστώντας την καθημερινότητά τους έναν κτηνώδη αγώνα επιβίωσης. Είναι καταδικαστέο για όλα αυτά τα κεφάλια που άνοιξαν και συνεχίζουν να ανοίγουν όταν διαμαρτύρονται κατά των καλών «συμμάχων» του ΝΑΤΟ ή της ΕΕ, για την άδικη φυλάκιση της Ηριάννας ή του Θεοφίλου. Όχι δεν μπορεί να γίνει δεκτή καμία δήθεν καταδίκη βίας σε βάρος πολιτών από όσους την έχουν πολλάκις ασκήσει χωρίς καν να πεταρίσει το βλέφαρό τους και γιγάντωσαν το τέρας με τις «ειδήσεις» τους, τον κανιβαλισμό τους, τη διατεταγμένη υπηρεσία τους και την εξυπηρέτηση των αφεντικών τους. Γιατί όταν ανοίγουν κεφάλια, δεν γίνεται να δουλευόμαστε μεταξύ μας.

Όχι…. Σίγουρα δεν ήταν φασίστες, χρυσαυγίτες, ναζί, όλοι, την Κυριακή, στο Σύνταγμα. Προφανέστατο είναι αυτό. Εξίσου προφανές όμως είναι ότι οι φασίστες ήταν στο Σύνταγμα. Και εκείνοι που δεν ήταν φασίστες, δεν έκαναν καμία προσπάθεια ούτε να τους απομονώσουν, ούτε να διαχωριστούν, ούτε να προστατεύσουν τους εαυτούς τους, ούτε να αποτρέψουν το να δώσουν οι φασίστες το στίγμα του συλλαλητηρίου. Και αυτό είναι αρκετό. Όπως και όταν κάποιοι απλώς «κοίταζαν τη δουλειά τους» ή «διάβαζαν». Ήταν αρκετό.

ΥΓ. Η χρήση του πολυτελούς ξενοδοχείου «Μεγάλη Βρετανία» ως καταφυγίου για, βομβαρδιζόμενους από χημικά, πολίτες ήταν εξαιρετική ιδέα. Μιας και έγινε πρώτη φορά στα χρονικά, παρά το ότι έχουν ανοίξει πολλά κεφάλια στο συγκεκριμένο σημείο, ελπίζουμε να συνεχιστεί η ανιδιοτελής αυτή προσφορά καλής θέλησης σε απλούς διαδηλωτές και άλλη φορά, ακόμη και όταν δεν συνοδεύονται από υψηλά ιστάμενα πολιτικά πρόσωπα.

Πηγή: toperiodiko.gr - 22 Ιανουαρίου 2019