Αναδημοσίευση από εδώ.
Τα επίσημα στοιχεία που μας δίνει η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ είναι αρκετά για να καταλάβουμε την έκταση των προσφυγικών πληθυσμών σήμερα. 65,6 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί βίαια από τα σπίτια τους, με τα 22,5 εκατομμύρια από αυτούς να έχουν χαρακτηριστεί πρόσφυγες. Το 55% προέρχονται από τη Συρία, το Αφγανιστάν και το Νότιο Σουδάν, ενώ τα στατιστικά στοιχεία για τις χώρες που φιλοξενούνται πρωτίστως μας δείχνουν πόσο γελοίο είναι να θεωρούμε ότι έρχονται να καταλάβουν την Ευρώπη και τον πολιτισμό μας. Το 30% των εκτοπισμένων ανθρώπων φιλοξενούνται στην ήπειρο της Αφρικής, ενώ το 26% στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Η Ουγκάντα και η Αιθιοπία υποδέχονται περισσότερους πρόσφυγες από ό,τι η Ελλάδα, ενώ 28.300 άνθρωποι καθημερινά αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις εστίες τους λόγω διώξεων και συγκρούσεων.
Το 2016 δημοσιεύσαμε ένα άρθρο στο οποίο φαινόταν ξεκάθαρα πού πήγαινε η κατάσταση ήδη από το 2015και ειδικότερα μετά τη συμφωνία Ευρωπαϊκής Ένωσης-Τουρκίας. Θυμόμαστε ότι ήδη από τότε οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα τόνιζαν ότι «…η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρουσίασε μια νέα πρόταση που αναπαράγει τη λογική της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας, σε περισσότερες από 16 χώρες στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Αυτές οι συμφωνίες θα επιβάλουν περικοπές στο εμπόριο και την αναπτυξιακή βοήθεια στις χώρες που δεν θα σταματούν τη μετανάστευση προς την Ευρώπη ή δεν θα διευκολύνουν τις βίαιες επιστροφές, ενώ ταυτόχρονα θα επιβραβεύονται οι χώρες που θα το κάνουν. Μεταξύ αυτών των πιθανών εταίρων είναι η Σομαλία, η Ερυθραία, το Σουδάν και το Αφγανιστάν – τέσσερις από τις δέκα κορυφαίες χώρες προέλευσης προσφύγων.
Το μόνο που προσφέρει η Ευρώπη προς τους πρόσφυγες είναι η παραμονή τους σε χώρες από τις οποίες επιθυμούν απελπισμένα να φύγουν; Για άλλη μια φορά, η Ευρώπη δεν εστιάζει στο πώς θα προστατευτούν οι άνθρωποι, αλλά στο πώς θα κρατηθούν αποτελεσματικά μακριά.
Η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας θέτει ένα επικίνδυνο προηγούμενο για άλλες χώρες που φιλοξενούν πρόσφυγες, στέλνοντας ένα μήνυμα ότι η φροντίδα προς τους ανθρώπους που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους είναι προαιρετική και ότι μπορούν να εξαγοράσουν την υποχρέωσή τους για παροχή ασύλου. Τον περασμένο μήνα, η κυβέρνηση της Κένυας επικαλέστηκε τη μεταναστευτική πολιτική της Ευρώπης για να δικαιολογήσει την απόφασή της να κλείσει τον μεγαλύτερο καταυλισμό προσφύγων στον κόσμο, Νταντάαμπ, στέλνοντας τους κατοίκους του πίσω στη Σομαλία. Ομοίως, η συμφωνία δεν κάνει τίποτα για να ενθαρρύνει τις χώρες γύρω από τη Συρία, που ήδη φιλοξενούν εκατομμύρια πρόσφυγες, να ανοίξουν τα σύνορά τους σε όσους έχουν ανάγκη…»
Η ευθύνη για τους ανθρώπους αυτούς μοιράζεται σε όλες τις κυβερνήσεις και τα περισσότερα κράτη του κόσμου. Και είναι αυτά που προς το παρόν πρέπει να δώσουν τη λύση. Και καλό είναι αυτό να το αναλογιστούν και οι πολίτες των κρατών αυτών έτσι ώστε όταν βλέπουν τους ανθρώπους να πνίγονται στη θάλασσα προσπαθώντας να φτάσουν σε τόπο ασφαλή, να ξέρουν ότι ο λόγος του πνιγμού και της αγωνίας είναι μία από τις κυβερνήσεις τους που είτε επιτίθεται, είτε παραχωρεί διευκολύνσεις για επίθεση στις χώρες από όπου οι άνθρωποι εκτοπίζονται. Και τότε εμείς οφείλουμε να κάνουμε δύο πράγματα: πρώτον, να δημιουργήσουμε τόπους ασφάλειας για τους εκτοπισμένους, δεύτερον, να εκτοπίσουμε τις κυβερνήσεις και τους στρατούς που δημιουργούν την προσφυγιά και τη μετανάστευση.
Πηγή: toperiodiko.gr - 20 Ιουνίου 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου