Τα Εξάρχεια, ο μακαρθισμός, οι Άντρες των ΜΑΤ

Αναδημοσίευση από εδώ.

της Ολγα Στέφου

Πέρασε στα ψιλά η βίαιη ομοφοβική επίθεση που πραγματοποιήθηκε στα Εξάρχεια, στο ύψος του Αρχαιολογικού Μουσείου από Άντρα των ΜΑΤ προς των εκδότη του περιοδικού Antivirus και γνωστού ΛΟΑΤΚΙ ακτιβιστή, Νίκου Σοφιανού και του συντρόφου του.

Ολόκληρη η καταγγελία (όπως δημοσιεύτηκε):

Περπατούσαμε εχθές το βράδυ με τον συντροφό μου προς το Εξάρχεια. Γύρω στις 11:30 περάσαμε από την οδό Βασιλέως Ηρακλείου, πιασμένοι χέρι-χέρι. Εκεί, στα πλαϊνά της εισόδου του Αρχαιολογικού Μουσείου, ήταν σταθμευμένη μια κλούβα των ΜΑΤ, με δύο φρουρούς που κάθονταν απ΄έξω. Εμείς, ενώ προχωρούσαμε πιασμένοι χέρι-χέρι, ακούσαμε κάποια στιγμή έναν απ΄αυτούς να λέει: «Κοίτα, τώρα περνούν κάτι παλικάρια, άλλο πράγμα.» Προσπερνώντας τους, ακούσαμε πάλι τον ίδιο αστυνομικό να λέει ειρωνικά: «Άντρακλες σκέτοι» .

Εκείνη τη στιγμή, γυρνάω και τον ρωτάω: «Συγγνώμη, σ΄εμάς αναφέρεστε»; Εκείνος με τσαμπουκά μου απαντά: «Ναι ρε, υπάρχει κάποιο πρόβλημα;» «Αν αναφέρεστε σ΄εμάς, μάλλον υπάρχει» , του απαντώ εγώ κι εκείνος, εντελώς, ξαφνικά μου ρίχνει μια κουτουλιά. Από το χτύπημα το κεφάλι μου έγειρε, χτυπώντας με δύναμη τη μύτη του συντρόφου μου, που καθόταν πίσω μου. Στη συνέχεια, αφού μας δήλωσε ότι δεν του αρέσουν οι φάτσες μας, μας είπε να τσακιστούμε να φύγουμε από εκεί.

Το επανέλαβε κι ο 2ος αστυνομικός, ο οποίος άπλωσε το πόδι του μπροστά μου για να μου βάλει τρικλοποδιά. Ευτυχώς, με κράτησε ο συντροφός μου και δεν έπεσα. Περπατήσαμε γρήγορα μακριά τους σε κατάσταση ΣΟΚ. Λίγο αργότερα, έχοντας βρει κάπως την ψυχραιμία μας, πήραμε τηλέφωνο την αστυνομία για να καταγγείλουμε το περιστατικό.

Η σημασία των «μικρών» πραγμάτων

Αυτή η καταγγελία είναι ενδεικτική. Σε πολλούς θα φανεί περιστατικό μικρής σημασίας: Ένας ΜΑΤατζής τα έβαλε με δύο γκέι, σιγά την καρδάρα, σιγά και το γάλα. Όμως δεν είναι καθόλου ασήμαντο περιστατικό. Ούτε συνηθισμένο. Όχι επειδή κατακτήσαμε την αξιοπρέπεια να μη μας πέφτει λόγος για τις ζωές των ανθρώπων, αλλά επειδή αυτή η επάνοδος των Ανδρών των ΜΑΤ δεν μπορεί και δεν πρέπει να μη μας ανησυχήσει.

Διότι οι Άντρες των ΜΑΤ (που θα επιμένω να τους γράφω κατά αυτόν τον τρόπο) βρήκαν τον χώρο που τους αναλογεί να εκφραστούν όπως θεωρούν ότι μπορούν. Ας ξεκινήσουμε από το βασικό: Δεν μπορούν.

Όχι επειδή δεν πρέπει, αλλά επειδή τους απαγορεύεται. Όταν φορούν στολή, δεν είναι πια πολίτες, είναι τα όργανα της τάξεως (sic). Και την τελευταία φορά που θυμάμαι, ο ρόλος τους είναι να μας δέρνουν, κυρίως.

Αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι να αποφασίζουν ποιοι, πώς και με ποιον τρόπο θα κυκλοφορούν σε αυτήν την πόλη.

Μικρής σημασίας, λοιπόν, το συμβάν; Αν επιμένετε, ναι. Υπενθυμίζω, όμως, πως το «μεγάλης σημασίας» συμβάν άφησε πίσω του νεκρό τον Ζακ Κωστόπουλο. Δολοφονημένο από αστυνομικούς, αστυνομικούς που, μάλιστα, πρόσφατα ο εκπρόσωπός τους δήλωσε ότι «επί ΣΥΡΙΖΑ δε μας είχαν φερθεί καλά στην αστυνομία». Είχε διαταχθεί και ΕΔΕ για την δολοφονία, αν μη τι άλλο ψυχικά πρέπει να υπέστησαν σοκ οι άνθρωποι…

Τα Εξάρχεια που αλλάζουν

Τα Εξάρχεια. Το μεγάλο προεκλογικό στοίχημα της κυβέρνησης. Ας μην επεκταθούμε στα αστεία βίντεο του κ. Πλεύρη και το σχεδόν χρυσαυγίτικο «θα καθαρίσουμε την Α’ Αθήνας» του Κωνσταντίνου Μπογδάνου. Ας μιλήσουμε για τα Εξάρχεια, μία από τις ζωντανότερες και πιο ιστορικές περιοχές της Αθήνας.

Βλέπετε, το αφήγημα θέλει τον Δράκουλα των Εξαρχείων να είναι ο… αναρχικός. Πώς το είπε ο βουλευτής κ. Μπογδάνος στην Αθηναϊδα Νέγκα; «Τις βίγκαν αναρχικές μάγισσες λεσβίες που σπάνε εκκλησίες (ή κάπως έτσι) κι εμείς είμαστε ορθόδοξοι και συντηρητικοί».

Αυτό είναι τα Εξάρχεια για τον κ. Μπογδάνο. Αλλά όχι για τους κατοίκους.

Για τους κατοίκους υπάρχει μια άλλη ιστορία. Γεμάτη παρανομία και έγκλημα και νεκρούς. Γιατί στα Εξάρχεια ο φόβος μας και ο τρόμος μας δεν είναι οι άστεγοι, που κακοποιήθηκαν βίαια από την αστυνομία του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη (υπενθυμίζω γρήγορα το περιστατικό: Μέσα στο καλοκαίρι, άστεγος ξυλοκοπήθηκε από τους Άντρες των ΜΑΤ και σύρθηκε μέχρι το αστυνομικό τμήμα).

Φόβος δεν είναι τα μωρά προσφυγόπουλα που μπήκαν στις κλούβες. Άλλοι είναι οι φόβοι μας. Πρώτος και μεγαλύτερος, η μαφία και η υπερεξουσία της πρέζας. Όχι των αναρχικών του ΒΟΞ, όχι των χώρων σκέψεις, που εξ’ όσων θυμάμαι είναι αναγκαίοι, όχι απλά νόμιμοι, στη δημοκρατία. Η μαφία της πρέζας. Τα ξεκαθαρίσματα, τα όπλα τους, ο έλεγχος, ο θάνατος.

Που δίπλα στους Άντρες αυτούς των ΜΑΤ, εκείνους που επιβάλλουν αρρενωπότητα και ετεροφυλοφιλία, παιδιά βαράνε στην φλέβα ηρωίνη και γίνεται αλισβερίσι.

Αυτό φοβόμαστε στα Εξάρχεια. Το πρώτο.

Το δεύτερο είναι το gentrification. Δηλαδή η επί τούτου υποβάθμιση της περιοχής, με σκοπό να αγοραστεί -το φιλέτο του κέντρου της πόλης- κοψοχρονιά και να μοσχοπουληθεί, ή για την ακρίβεια, να μοσχονοικιαστεί κυρίως μέσω Airbnb .

Κι ο κάτοικος; Γιατί τα Εξάρχεια έχουν και κατοίκους. Κανονικούς, όπως όλες οι περιοχές. Ο κάτοικος ξεσπιτώνεται. Φεύγει.

Σύντομη ιστορία του gentrification

Η πρώτη συνοικία της Αθήνας που έπεσε θύμα του gentrification, ήταν το Γκάζι. Την δεκαετία του ’90 μετατοπίστηκαν βίαια οι Ρομα της περιοχής και την θέση τους πήραν εκθεσιακοί χώροι, γκαλερί, εστιατόρια. Αργότερα, σειρά είχε ο Κεραμεικός, τα Πετράλωνα κλπ. Τα Πετράλωνα ως παλαιότερη και πιο «συνειδητοποιημένη» περιοχή, αντιστάθηκε κάπως στην λαίλαπα του gentrification. Ο Κεραμεικός δεν κέρδισε τίποτα. Συνέχισε να σαπίζει από μέσα. Οι παλιοί ιδιοκτήτες πούλησαν κι έφυγαν, άνοιξαν δεκάδες χώροι εστίασης με σκοπό να φτιαχτεί ένα μικτό Μανχάτταν στο κέντρο της Αθήνας κι εκεί που πίνεις το κοντέηλ σου των 12 ευρώ, παραδίπλα άνθρωποι αναζητούν φαγητό σε συσσίτια ή, όπως και στα Εξάρχεια, λιώνουν ζωντανοί από την πρέζα.

Μάλιστα, το παράδειγμα του gentrification στο αθηναϊκό κέντρο περισσότερο αύξησε την εγκληματικότητα, παρά κατάφερε να τη μειώσει.Τελικώς, ήταν επικερδές για ελάχιστους ιδιώτες.

Και ο μακαρθισμός

«Μπορεί η διαλεκτική να σπάσει τούβλα»; Πρόκειται για μία παρωδία προερχόμενη από τον γαλλικό Μάη, ένα ταινιάκι που σατιρίζει τον Γκοντάρ. Αλλά μπορεί; Ας φέρουμε το παράδειγμα των μαθηματικών: Αν σαπίσεις στο ξύλο 60 αναρχικούς και διώξεις 400 πρόσφυγες, σε πόσες μέρες θα έρθει η ανάπτυξη;

Σε καμία. Ο Μακάρθι είναι το πιο έντονο παράδειγμα αυτήν την στιγμή, που ως γερουσιαστής ξεκίνησε την δεκαετία του ’50 ένα τρομερό κυνήγι κόκκινων μαγισσών (κομμουνιστών, εννοώ, όχι βίγκαν λεσβιών, μην παρεξηγηθεί ο κ. Μπογδάνος) με σκοπό να στρέψει το ενδιαφέρον του μέσου αμερικάνου σε ένα πρόβλημα που δεν υπήρχε καν.

Το ίδιο συμβαίνει τώρα και στα Εξάρχεια. Εφευρίσκουν Δράκουλες . Μα οι Δράκουλες των Εξαρχείων δεν είναι τα μαξούμια των προσφύγων, τα μικρά τους τα παιδάκια. Αποτελούν, ωστόσο, ένα εξαιρετικό μανδύα, για να προχωρήσει ένα σχέδιο εκκαθάρισης που, όπως λέμε στην Κοσμήρα Ιωαννίνων, είναι win win situation: Και ο μέσος Αθηναίος νιώθει πιο ασφαλής από κάτι που δεν τον απείλησε ποτέ και τα Εξάρχεια αδειάζουν, τελικά, από το ζωογόνο τους κομμάτι: Τους κατοίκους. Που δίνουν τα σπίτια τους και «μεταναστεύουν» εντός της Αθήνας.

Όπου βλέπεις λίμνη, υπάρχει τέρας κι όπου υπάρχει τέρας, υπάρχει κι αστικός μύθος. Καλύτερα από όλους τον εξήγησε ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος στη συνάδελφο Αθηναϊδα Νέγκα: Τα Εξάρχεια είναι γκρούπες σπισιστών, αντισπισιστών, λεσβιών που δεν τρώνε κρέας και επιτίθενται στον Άγιο Μελέτιο (αν άκουσα καλά).

Μία κόλαση για κάθε ορθόδοξο (όπως τόνισε) , συντηρητικό πολίτη, που, όμως, για κόλαση 500 ευρώ το νοίκι για το δυαράκι της κακιάς ώρας, μάλλον δεν είναι και πολύ βασανιστική… Εκτός από εκείνον που ψάχνει σπίτι.

Και τώρα πίσω στους Άντρες των ΜΑΤ

Τα πάντα είναι αφήγημα. Τα πάντα. Οτιδήποτε κέρδισε ή έχασε στην ιστορία της ανθρωπότητας, ξεκίνησε από ένα αφήγημα που κάποιοι κάποτε πίστεψαν. Ήταν οι Άντρες των ΜΑΤ πιο… προοδευτικοί επί ΣΥΡΙΖΑ; Ε ,φυσικά και όχι. Αλλά ήταν διαφορετικό το αφήγημα. Κανένας, εκείνη την περίοδο, δεν ενδιαφερόταν να αποδείξει πως το κράτος θα σώσει το μέσο νοικοκυριό από ορδές βάνδαλων, που ορμούν από τα υπόγεια των Εξαρχείων και καταστρέφουν την πόλη, όπως η μελίγκρα τις τριανταφυλλιές.

Τώρα, όμως, έχουν το ελεύθερο οι Άντρες των ΜΑΤ. Και να «συνετίσουν» τους γκέι περαστικούς και να ρίξουν και καμία ψιλή. Είναι το κράτος. Μην παρεξηγηθώ, δεν ξεχνάμε ποτέ πως ο Ζακ δολοφονήθηκε (και) από την αστυνομία επί ΣΥΡΙΖΑ, δεν ξεχνάμε ποτέ ποιος είναι ο ρόλος των κατασταλτικών μηχανισμών και πώς εκπαιδεύονται άνθρωποι για να δέρνουν. Γιατί αυτό είναι τα ΜΑΤ. Δεν το ξεχνάμε.

Αλλά να. Είναι αυτό το αφήγημα στο τέλος της ημέρας. Το αφήγημα που έχει άλλο στόχο και, τελικά, δίνει άλλον αέρα.

Μόνο μην ξεχαστούμε πως είμαστε άνθρωποι. Τίποτε άλλο δεν προβλέπεται να μας βοηθήσει.

Πηγή: in.gr - 31/8/2019