Πέθανε ο γιος του "ανθρώπου με το γαρύφαλλο" Νίκος Μπελογιάννης

Πέθανε ο γιος του "ανθρώπου με το γαρύφαλλο"

Νίκος Μπελογιάννης

Μετά από τα 10 ημέρες νοσηλείας, ο γιος του Νίκου Μπελογιάννη και της Έλλης Παππά άφησε την τελευταία του πνοή.

"Έφυγε"  από τη ζωή» στις 25 Οκτωβρίου 2020.

Ποίημα του Κ. Βάρναλη, «Στους Μπελογιάννηδες»

Έφυγε από τη ζωή ο Νίκος Μπελογιάννης, ο γιος του "ανθρώπου με το γαρύφαλλο" Νίκου Μπελογιάννη και της Έλλης Παππά, μετά από δέκα ημέρες νοσηλείας στη μονάδα εντατικής θεραπείας του Λαϊκού Νοσοκομείου.

Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε στη φυλακή το 1951, έναν χρόνο αργότερα ο πατέρας του, αγωνιστής της Αριστεράς, εκτελέστηκε, η μητέρα του αποφυλακίστηκε το 1964, ενώ ο ίδιος μεγάλωσε με την θεία του, Διδώ Σωτηρίου.

Ήταν απόφοιτος της Σχολής Χημικών Μηχανικών του ΕΜΠ και εργάστηκε στα αναστηλωτικά έργα της Ακρόπολης και σε άλλες υπηρεσίες του υπουργείου Πολιτισμού. Επί πολλά χρόνια και μέχρι τη συνταξιοδότησή του, ήταν επικεφαλής του Κέντρου Λίθου (μονάδα του υπουργείου Πολιτισμού) και διέσχιζε ακάματος την Ελλάδα απ' άκρου εις άκρον για να "θεραπεύει" μνημεία.

 

Συνεργάστηκε με την "Ελευθεροτυπία" και το Fragilemag, γράφοντας κείμενα που "έδεναν" την επικαιρότητα, ελληνική και διεθνή, με την Ιστορία, και στα οποία ξεχώριζαν η ευρυμάθεια, το χιούμορ, η ευφυΐα και ο ανθρωπισμός του. Παράλληλα, από την αυγή του 21ου αιώνα ασχολήθηκε με το έργο των γονιών του, καθώς και της θείας του, Διδώς Σωτηρίου, μέσω επανεκδόσεων, εκδόσεων, επιμελειών και εκδηλώσεων.

Ο ίδιος έγραψε τα βιβλία: "Σταλινισμός: Η τέταρτη μονοθεϊστική θρησκεία" (εκδόσεις 'Αγρα, 2012, με την Αγγελική Κώττη) και "Αυτά λοιπόν τα νέα του Αλεξάνδρου. Στιγμιότυπα της μνημονιακής εποχής δεξιάς και αριστεράς" (Εκδόσεις 'Αγρα, 2016). Με γραπτές οδηγίες, ανέθεσε στους φίλους του την αποτέφρωση της σωρού του, ορίζοντας σαφώς πως δεν επιθυμεί να προηγηθεί ή να ακολουθήσει οποιαδήποτε τελετή.

 

     Μπελογιάννης: Ο πατέρας του, η Αριστερά και οι "θείτσες"

 

Σε συνέντευξή του ο Νίκος Μπελογιάννης είχε πει:

Γνώριζα πως η πολιτική είναι σκέτη μπόχα. Όπως επίσης δεν ήθελα να ασχοληθώ ούτε με τη συγγραφή, ούτε με τη δημοσιογραφία – για να μη γίνονται συγκρίσεις. Κι έτσι έγινα χημικός μηχανικός. Ό,τι κι αν έλεγαν οι διάφορες θείτσες, του τύπου "παιδάκι μου, να γίνεις σαν τον πατέρα σου και να τον ξεπεράσεις!", εγώ δεν υπήρχε περίπτωση να τις ακούσω. Εννοώντας όλων των ειδών τις "θείτσες".

 Για το βαρύ όνομά του: "Όταν ο πατέρας πεθάνει πριν από τη βάφτιση του παιδιού, το ‘χουμε να βαφτίζεται το παιδί με τ’ όνομά του. Κανονικά, είχε πει ο ίδιος, ήθελε να με βγάλουνε "Βίκτωρα". Αλλά η γιαγιά μου, η μάνα του, είχε πει "όχι, το παιδί θα βγει Νίκος!"… Στη δεκαετία του ’60 ήτανε "πρόβλημα" το όνομα Νίκος Μπελογιάννης, με τους χαφιέδες έξω απ’ το σπίτι να παρακολουθούν. Στο σχολείο, άλλοι καθηγητές με κατατρέχανε, άλλοι έδειχναν πως συμπαραστέκονται. Μετά ήρθε η Χούντα και εκεί ήταν ένα γερό πρόβλημα. Κι ύστερα, έγινε το ανάποδο – ξεκίνησαν οι πιέσεις απ’ τ’ Αριστερά: "Παιδάκι μου, να γίνεις σαν τον πατέρα σου!". Μιλάμε για γερές πιέσεις από τον Περισσό, στις οποίες δεν υπήρχε περίπτωση να ανταποκριθώ, γιατί είχα ξεκαθαρίσει τη θέση μου απέναντί τους – δεν ήθελα ούτε να τους ξέρω!".

 Για τον πατέρα του, όπως του τον περιέγραφαν η μητέρα και η θεία του είχε πει: "Ήταν ο διανοούμενος της Αριστεράς, το πιο φωτισμένο πνεύμα, που απλώς προέτρεξε της εποχής του πάρα πολύ. Και, φυσικά, ήταν ανεπιθύμητος σε όλους γι’ αυτόν το λόγο – και στη Δεξιά και στην Αριστερά".

Ανακοίνωση για το θάνατο του Ν. Μπελογιάννη μεταξύ άλλων εξέδωσε και η  Εταιρεία Συγγραφέων

Η Εταιρεία Συγγραφέων πενθεί την απώλεια ενός από τους σημαντικότερους ευεργέτες της, του Νίκου Μπελογιάννη,

γιου του ιστορικού στελέχους της Αριστεράς Νίκου Μπελογιάννη, μετά την εκτέλεση του οποίου γεννήθηκε και γι αυτό πήρε και το όνομα, και ανιψιού της Διδώς Σωτηρίου.

 Ο Νίκος Μπελογιάννης, μαζί με τη θεία του που ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της Εταιρείας Συγγραφέων, τη Διδώ Σωτηρίου, είχαν δωρίσει το σπίτι τους, στην οδό Κοδριγκτώνος 8, στο Υπουργείο Πολιτισμού με την προϋπόθεση να εδρεύει εκεί η Εταιρεία. Έκτοτε, τα γραφεία της Εταιρείας Συγγραφέων φιλοξενούνται στο ιστορικό αυτό διαμέρισμα, στο οποίο, όπως είχε αναφέρει ο Νίκος Μπελογιάννης σε συνέντευξή του * «συγκεντρώνονταν διανοούμενοι της αριστεράς, όπως ο Βάρναλης, η Γαλάτεια Καζαντζάκη, ο Τάσος Βουρνάς, ο Στάθης Δρομάζος, η Άλκη Ζέη και πολλοί καλλιτέχνες».

 «Γεννήθηκα», τόνιζε στην ίδια συνέντευξη, «όταν η μητέρα μου ήταν στις φυλακές του Πειραιά, στην οδό Κάστορος, δίπλα τον σημερινό σταθμό του προαστιακού. Ως γνωστόν η μητέρα μου λόγω της εγκυμοσύνης της δεν εκτελέστηκε. Έμεινα μαζί της μέχρι τριών χρόνων. Το μόνο που θυμάμαι ήταν το σφύριγμα του τρένου της γραμμής Πελοποννήσου, που περνούσε. Τρόμαζα. Αργότερα έμαθα ότι κάποιοι μηχανοδηγοί σφύριζαν για να χαιρετήσουν τις πολιτικές κρατούμενες. Μετά με ανέλαβε η αδελφή της μητέρας μου, η Διδώ Σωτηρίου, η οποία με πήγαινε να τη δω στις φυλακές Αβέρωφ , όπου είχε μεταφερθεί. Καθόμαστε σε ένα τεράστιο προθάλαμο με πάγκους και μιλούσαμε.

 Η Διδώ με ανέθρεψε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ήταν αγχωμένη, διότι είχε αναλάβει ένα παιδί στη θέση ενός δικού της που δεν θέλησε ποτέ, γιατί ήταν διαρκώς απασχολημένη με πολλά πράγματα. Αφού δεν είχε καν οικιακό ζώο, γιατί δε προλάβαινε να το φροντίσει. Ξαφνικά ανέλαβε ένα παιδί το οποίο έπρεπε να αναθρέψει «σωστά», σύμφωνα με την κομματική λογική. λόγω του φορτίου που αυτό κουβαλούσε. Έκανε ό,τι μπορούσε για να μην πέσει στην παγίδα, να βρει μια μέση οδό και να με μεγαλώσει με την δέουσα ελευθερία σκέψης και μάθησης. Δεν με ανάγκασε ποτέ να στραφώ προς τον μαρξισμό. Με άφηνε να ανακαλύπτω μόνος μου την πραγματικότητα».

 Ο Νίκος Μπελογιάννης είχε σπουδάσει χημικός μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.

 Διαβάστε το ποίημα του Κ. Βάρναλη, «Στους Μπελογιάννηδες» από την ποιητική συλλογή Ελεύθερος κόσμος (1965)

 

«Στους Μπελογιάννηδες»

Χαραυγή κατεπάνω του θανάτου

βάδιζεν η καρδιά σου, Παλικάρι,

λες κι ήταν άλλος: άγουρος που ορθρίζει

ν’ ανταμώσει κρυφά την πρώτη αγάπη.

 

Σε κάθε βήμα ψήλωνε η κορφή σου,

το ηλιοστεφάνι τ’ ουρανού να φτάσει.

Κι αν χάραζε για σένα αιώνια Νύχτα,

η προδοσιά χορεύοντας σε φτυούσε.

Με χέρι’ αλυσωμένα, που αγαπούσαν

 

να κρατάνε για τον οχτρό ντουφέκι

και γαρούφαλο για το μαύρο Νόμο,

σε βάλανε σημάδ’ οι πλερωμένοι,

οι αρματολόγοι το χεροδεμένο,

τον Έναν οι πολλοί, τον άντρα οι φούστες,

 

οι τρίδουλοι το λεύτερο κι η λάσπη

τον πρωτανθό της Αρετής, Εσένα!

Δεν έχεις τάφο, αλλ’ όπου ηλιοβολιέται

γαρούφαλο στητό κι όπου βροντάει

καριοφίλι της λευτεριάς, ολόρθον

 

η Μούσα σε φιλεί κι ο Μακρυγιάννης.

Δεν έχεις κι όνομα. Οι μαύροι το μαυρίσαν.

Μα το λένε στη ρεματιά τ’ αηδόνια,

οι ανέμοι στα πλατάνια και στα ελάτια

και τα νερά σε θάλασσα και βρύσες.

 

Μην κλαίτε, μάνες μαυρομαντηλούσες

και συ, Μεγάλη Μάνα των μανάδων!

Όπου να ’ναι, θα τον νεκραναστήσει

μέγας λαός κι αυτός αναστημένος.

ΠΗΓΕΣ: THETOC gr,  Αέναη ΕπανΑσταση

 

                                                                                                                                    ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥ ΒΥΡΩΝΑ