Οι άγνωστες πτυχές της ζωής του Σήφη Βαλυράκη

Το αγαπημένο του χόμπι μετατράπηκε σε τραγωδία.

 

Έφυγε απροσδόκητα από την ζωή στα 78 του χρόνια ο πρώην υπουργός και βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Σήφης Βαλυράκης.

Το αγαπημένο του χόμπι το ψαροντούφεκο   μετατράπηκε σε τραγωδία την Κυριακή το απόγευμα.

Το άψυχο σώμα του  βρέθηκε τη ν Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2021, στις 7  το απόγευμα στον Ευβοϊκό- ανοικτά της Ερέτριας,  στο «Νησί των Ονείρων» ή Πεζονήσι, από το Λιμενικό Σώμα.

Αρχικά εντοπίστηκε το σκάφος του στο νησάκι Αγία Τριάδα που είναι απέναντι από το σπίτι του, ενώ λίγο αργότερα βρέθηκε και το άψυχο σώμα του στο Πεζονήσι, λίγα μέτρα πιο δίπλα.

Ποιος ήταν ο Σήφης Βαλυράκης

Στο βιογραφικό του αναφέρονται πτυχές της ζωής του που καθόρισαν την διαδρομή του στην  πολιτική, κοινωνική, προσωπική ζωή του και  είναι άγνωστες στο ευρύ κοινό.  

Ο Σήφης Βαλυράκης γεννήθηκε το 1943 στα Χανιά από πατέρα αξιωματικό του στρατού ξηράς και βουλευτή της Ένωσης Κέντρου. Σπούδασε ηλεκτρονικός μηχανικός στη Γερμανία και τη Σουηδία, με ειδίκευση στους βιομηχανικούς αυτοματισμούς. Υπήρξε μέλος της νεολαίας του κέντρου ΕΔΗΝ και του ΠΑΚ.

Είναι ένας από τους πολιτικούς που συνέδεσαν το όνομα και την πορεία τους με το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Η αντι-χουντική του αντίσταση

Στα χρόνια της επταετίας της χούντας των συνταγματαρχών εντάχθηκε στην αντίσταση και στο ένοπλο παρακλάδι του ΠΑΚ.

Για την αντιστασιακή του δράση,  εκδιώχθηκε από το καθεστώς της 21ης Απριλίου.

Επί τρία χρόνια ήταν καταζητούμενος από το χουντικό καθεστώς για βομβιστικές επιθέσεις. Το 1971 συλλαμβάνεται και βασανίζεται φρικτά στο ΕΑΤ-ΕΣΑ.

Κατάφερε ωστόσο να αποδράσει κόβοντας τα κάγκελα του κελιού του και μετά προκάλεσε βραχυκύκλωμα στο ηλεκτρικό δίκτυο των φυλακών.

Λίγο μετά όμως κατέληξε ξανά στις φυλακές, καθώς το τραίνο στο οποίο ανέβηκε με σκοπό να φτάσει στη Γιουγκοσλαβία, σταμάτησε για ανεφοδιασμό στα σύνορα με αποτέλεσμα να εντοπιστεί. Αυτή τη φορά βρέθηκε στις φυλακές Κέρκυρας.

Τελικά, επιχείρησε επιτυχώς να αποδράσει με προορισμό αυτή τη φορά την Αλβανία, όπου έφτασε κολυμπώντας.

Δεν κατάφερε ωστόσο να πείσει τον Ενβέρ Χότζα για τους λόγους που βρέθηκε στη γειτονική χώρα, ο οποίος θεώρησε πως ήταν Έλληνας κατάσκοπος της χούντας, με αποτέλεσμα να του επιβάλλει ποινή τριών ετών σε καταναγκαστικά έργα στο στρατόπεδο του Φίερι.

Για καλή του τύχη ο Ανδρέας Παπανδρέου κινητοποίησε τις επαφές του με το διεθνές Μαοϊκό και φιλοκινεζικό κίνημα για να τον σώσει και έτσι αφέθηκε ελεύθερος.

Η μετά- χουντική πολιτική του δράση

 Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής το 1977 στα Χανιά. Διαιτέλεσε  για πολλά χρόνια υπουργός σε κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ.

Στο στόχαστρο των αμερικανικών αρχών

Το 2009 κρατήθηκε επί αρκετές ώρες στο αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης, από τις αμερικανικές Αρχές, μετά την ανάκληση, ενόσω βρισκόταν εν πτήση προς τις ΗΠΑ, της βίζας που του είχε χορηγηθεί.

Το συγκλονιστικό άρθρο του

 Σε άρθρο του το 2018 περιέγραφε τη ζωή του, τα χρόνια την περίοδο της δικτατορίας, την βαριά καταδίκη του, την απόδρασή του.

Ηλιόλουστη μέρα του Απρίλη, χαρά θεού στην Φλωρεντία. Στην Piazza Della Signoria, μπροστά στο μπρούτζινο άγαλμα του Τσελίνι, που αναπαριστά τον μυθικό Περσέα να κρατά ψηλά το κομμένο κεφάλι της Μέδουσας, απολαμβάνω τον καφέ μου. Ανακαλώ στην μνήμη τα περασμένα και προβληματίζομαι για τα μελλούμενα.

Θυμάμαι την 21 Απριλίου του 1967 στην Ελλάδα, το ξενοκίνητο πραξικόπημα των συνταγματαρχών. Θυμάμαι την αντίσταση κατά της στρατιωτικής δικτατορίας, την σύλληψη μου από την ασφάλεια, την απομόνωση, την «ανάκριση», την πολύμηνη «περιποίηση» από την περιβόητη στρατιωτική αστυνομία στο ΕΑΤ – ΕΣΣΑ, την βαριά καταδίκη μου από το έκτακτο στρατοδικείο, την φυλακή.

Θυμάμαι την απόδραση μου από τις φυλακές της Κέρκυρας την νύκτα 19 Μαΐου 1971,τον τραυματισμό στο πέσιμο από το πανύψηλο εξωτερικό τοίχο της φυλακής, του συντρόφου μου Μπάμπη Γεωργακάκη, από την Κοξαρέ του Ρεθύμνου. Θυμάμαι το νυκτερινό πέρασμα στα παγωμένα ρεύματα, κολυμπώντας στο στενό από την Κέρκυρα στην Αλβανία, την σύλληψη μου από την συνοριακή περίπολο των Αλβανών στρατιωτών.

Δεν μπορώ να ξεχάσω την τρίχρονη καταδίκη μου από «λαϊκό δικαστήριο» στους Άγιους Σαράντα για τη παραβίαση των αλβανικών συνόρων, τους 18 μήνες στο «σταλινικό» στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας της Αλβανίας στο Fierι (περιγραφή Σολζενίτσιν στο βιβλίο του «Μια ημέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς»). Δεν ξεχνώ τον πόνο της πείνας, το ψωμί με πριονίδι, τον πόνο του κρύου βουτηγμένοι στην λάσπη του χειμώνα, την αφόρητη ζέστη κάτω από τη κυματοειδή αμιαντοσανίδα της σκεπής του αλβανικού στρατοπέδου το καλοκαίρι, τα ζωύφια που έστηναν χορό στην ανιπλυσιά μας.

Νοέμβριος 1973, στα μεγάφωνα προπαγάνδας του Emver Hotza χλιαρή αναφορά, ταραχές στο πολυτεχνείο στην Αθήνα, υπάρχουν νεκροί και τραυματίες. Αλλαγή φρουράς στην Αθήνα, πέφτει ο δικτάτορας συνταγματάρχης Παπαδόπουλος. Έρχεται ο Δικτάτορας ταξίαρχος Ιωαννίδης. Θεαματική αλλαγή στην συμπεριφορά των Αλβανών. Ο ίδιος αυτοπροσώπως, ο διοικητής του στρατοπέδου με καλεί στο γραφείο του! Μου ανακοινώνει «επισήμως» πως η Αλβανική Βουλή (kouventipopulor) μου χαρίζει το υπόλοιπο της ποινής μου, με διαβεβαιώνει ότι ελευθερώνομαι, ούτε αυτός το πίστευε!

Με «εξαφανίζουν» στο πουθενά, με παχαίνουν με υπερσίτιση, με ντύνουν με κουστούμι «μιας χρήσης» και με φορτώνουν«cargo» με απόλυτη μυστικότητα, την τελευταία στιγμή στο μικρό ελικοφόρο UPI χωρίς ταξιδιωτικά έγγραφα, με ένα πεντοδόλαρο στο χέρι και «τράνζιτ» στο αεροδρόμιο της Ρώμης, Fumitsino.

Ήμουν ελεύθερος, δεν μπορούσα να το πιστέψω. Από το αεροδρόμιο της Ρώμης επικοινωνώ με τη Στοκχόλμη, την έδρα μου και η είδηση της απελευθέρωσης μου γίνεται γνωστή στους συναγωνιστές μου.

Οι καραμπινιέροι με φιλοξενούν στο τμήμα ασφαλείας του Fumitsino, μεταφέροντας μου το καλωσόρισμα και τις ευχές του προέδρου της Ιταλικής Δημοκρατίας. Ο Αλέκος Παναγούλης με την Οριάνα Φαλάτσι με βρίσκουν πρώτοι λίγο μετά τα μεσάνυχτα, αγκαλιές και φιλιά, «μου θυμίζεις μυρωδιά φυλακής» μου λέει ο Αλέκος.

Το πρωί, με ειδική άδεια της Ιταλικής κυβέρνησης, με βγάζει από το αεροδρόμιο η Αμαλία Φλέμινγκ. Η Αμαλία με φιλοξενεί στο σπίτι της στη Ρώμη με λίγες από τις γάτες της. Ο μουσμούσης της είχε μήνη αιχμάλωτος στην Αθήνα.

Η συνάντηση μου με τον ενθουσιώδη Ανδρέα Παπανδρέου, στη σκιά του Περσέα να κραδαίνει το κομμένο κεφάλι της Μέδουσας, ολοκληρώνει τα καλωσορίσματα. Υπήρχε δουλειά να γίνει, το αντιδικτατορικό κίνημα, ο αγώνας για την δημοκρατία δεν περιμένει, οφείλαμε να ξανακερδίσουμε την χώρα μας.

Και συνεχίζει

Σήμερα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με νέες απειλές, νέες προκλήσεις και νέα ζητήματα. Η περιοχή μας ανακατατάσσεται, μπαίνουν άλλα πιεστικά δεδομένα, τα Εθνικά μας Θέματα, οι δανειστές, η μειωμένη κυριαρχία, τα δημοσιονομικά και θεσμικά ελλείμματα, το δυσβάστακτο δημόσιο χρέος, η ανάγκη για παραγωγικές θέσεις εργασίας, η ύφεση, η φτώχεια. Η Ελλάδα, η χώρα μας βρίσκεται σε πολιορκία. Ο Περσέας καλείται να αναμετρηθεί ξανά με την Μέδουσα. Είναι απολύτως αναγκαία η Εθνική Συνεννόηση. Να ξεπεράσουμε το εγώ, να επιστρατεύσουμε το εμείς. Να ξανακερδίσουμε με νέους αγώνες και θυσίες την πατρίδα μας.

 

ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥ ΒΥΡΩΝΑ